http://www.link.ge/file/98271/Nothing-FM---Snipers.mp3.html
воскресенье, 31 августа 2008 г.
четверг, 28 августа 2008 г.
среда, 27 августа 2008 г.
რობერტ ქრილი (Robert Creeley) - თარგმანი
ექო
ეს არასდროს ყოფილა
უბრალო მოლოდინი,
ჩუმად ჯდომა.
ჯერ კიდევ იყო
სხვა გზა მის გარშემო,
მანძილი, რომ წახვიდე –
როგორც ექო
ჰაერში
უსაქმოდ გამოდებული
რომელიც ყველას ესმოდა,
რომელიც სიტყვაზე
ადრე იყო ნათქვამი.
რა იყო სიყვარული
და სად
და როგორ მივდიოდით მასთან.
გერი შნაიდერი (Gary Snyder) - თარგმანი
****
დააწყვეთ ეს სიტყვები,
თქვენს აზრებზე წინ როგორც ლოდები.
მოთავსებული სხეული, მითითებულ ადგილას,
შეკრიბეთ მის წინ აზრები, გაფანტული
კოსმოსსა და დროში.
სიღრმისეული ძახილი ქაღალდების და კედლების
ათასგვარ ნარჩენებში.
მძიმე ლოდი რძისფერი გზის,
გადახრილი პლანეტის.
ეს პოემები, ადამიანები,
დაკარგული ცხენებია,
დროში გადაადგილებული უნაგირები.
მეტისმეტი მონდომებისგან ჩაქვავებული
და გამოფიტული ნაფეხურები.
სამყაროები მიმართული მარადიულობისკენ,
დაუსრულებლობისკენ,
ოთხგანზომილებიანი
თამაში მიდის.
ჭიანჭველები და ყორანი
ჯერ კიდევ რბილ და მყიფე თიხნარში,
თითოეული მათგანი მასში საკუთარ სიტყვას ტუმბავს.
მცირე მდინარეებით გარეცხილი ქვა,
გრანიტი: ჩაფესვილი
ხანძრის და სიმძიმით გატანჯული,
ცხელი ნალექი კრისტალურად შეერთდა.
ყველა ცვლილება აზრებში,
იგივე საგნების იდენტურია.
რიჩარდ ბროტიგანი (Richard Brautigan) - თარგმანი
მთვარე ჩვენს წინააღმდეგ,როდესღაც ჩვენ კვლავ ერთად გვძინავს
მე ვზივარ აქ, როგორც ცბიერი ბოროტმოქმედი რომანის პერსონაჟებიდან,
განხილვები და შეფასებები თქვენთვის მომინდია. ისე,
რა მოსატანია, მაგრამ მე გაგციეთ თქვენ უბედურებად,
და მე შევძელი ამით რაღაც მნიშვნელოვანის გაკეთება იმიტომ, რომ ჩემი მოვალეობაა, ვიყო თავისუფალი.
გეტყვით, რომ მარტივად შეიძლებოდა ყველაფრის კარგად დასრულება,
უბრალოდ სუფრასთან რომ დარჩენილიყავით ან დამაჯერებლად გეთქვათ,
მე გამომდის თქვენთან ერთად მთვარის შუქით ტკბობა,
ნაცვლად იმისა, რომ წასულიყავით და დაგეტოვებინეთ მარტო
მის სიმშვიდეში ჩასვენებული.
მე მეოცე საუკუნეში ვცხოვრობ
მე მოეცე საუკუნეში ვცხოვრობ
და შენ აქ ჩემს გვერდით წევხარ. შენ
უბედური იყავი როცა მძინარედ გრძნობდი თავს.
მე ვერაფრის გაკეთება ვერ შევძელი.
უიმედოდ ვიგრძენი თავი. შენი სახე
ისეთი მშვენიერია რომ ვერ შევწყვეტ მის
აღწერას, და არაფერია ისეთი რითაც
მე შევძლებ ბედნიერი გაგხადო შენ,
როცა შენ გძინავს
ბობ კაუფმანი (Bob Kaufmani) - თარგმანი
მე გავანადგურე ზაფხულის ღამეში გახვეული ჩემი ტკივილი,
მისი თითოეული ნაწილი შტურმით ურტყამს მის კოსმიურ ადგილმდებარეობას მიმდინარე დროში.
ჩემს თვალებში დამარხული, კატასტროფული ისტორიები.
დიახ, სამყარო – ოღონდ არა როგორც უბრალო დამკვირვებელი კოსმიური ომის,
მზე – ჯერ კიდევ ოთხმოცდაცამეტი მილიონი მილით დაშორებული ჩემგან.
წარმოსახვით ტყეში, ყორნის ნაშობი ბეჰემოტი სრულიად ბუნებრივად მხიარულ მარტორქად გარდაისახა.
ჯერ კიდევ გუშინდელი ჩემი მოძრაობა, ცოცხალი უბედურების მატარებელია,
რომელიც ეძებს დეკლარირებას განვლილი ტკივილის სიღრმეებში.
ბლუზი მოძრავი ექოთი მატებს მათ განჭვრეტის უნარს უცხო ფორმით შემოსილებს.
დიახ, მე ვეძებდი მთვარის ოთახებს, ზაფხულის ცივი ღამეებით.
დიახ, მე განმეორებით ვიბრძოდი ჯერ კიდევ დაუსრულებელ შეჯახებებზე. მიუხედავად იმისა, რომ ისინი კვლავ დაუსრულებელი რჩებოდნენ.
დიახ, მე ხშირად მსურდა რაღაც განსხვავებული და ჯერ განუხორციელებელი ჩამედინა.
პოეტის ხომალდებზე ნამღერი ღამის ტრაგედიები.
და კვლავ უკან, ჩემთან დაბრუნებული მოხეტიალე სული, მეგობრული აურით მოცულ უცნაურ ქსოვილში განისვენებს.
ალენ გინსბერგი - ა მ ე რ ი კ ა
მე შენ ყველაფერი მოგეცი ამერიკა და ახლა მე არარაობა ვარ.
ორი დოლარი და ოცდაშვიდი ცენტი ამერიკა 1956 წლის
17 იანვარი.
ჩემი გონება კარგად ვერ არის.
როდისღა დავამთავრებთ ჩვენ ჰუმანურ ომს ამერიკა?
წადი შენი დედაც შენს ატომურ ბომბთან ერთად.
რაღაც თავს ცუდად ვგრძნობ, თავს ნუ მომაბეზრებ.
როდის გახდები ანგელოზებრივი ამერიკა?
როდის გაიხდი შენს ტანისამოსს?
როდის დაინახავ შენსავე თავს საფლავში მწოლიარეს?
როდის იამაყებ შენი მილიონი ტროცკისტით?
რატომ არის შენი ბიბლიოთეკები ცრემლებით სავსე ამერიკა?
ამერიკა როდის გაუგზავნი შენს კვერცხებს ინდოეთს?
მე დავიღალე შენი სულელური მოთხოვნებით.
როდის შემეძლება წავიდე სუპერმარკეტში და ვიყიდო რაც მჭირდება
ჩემი სრულიად კარგი ხედვით?
ამერიკა ამ ყველაფრის შემდეგ არც შენ და არც მე არ ვართ
სრულყოფილნი მომავალი სამყაროსათვის.
შენი მექანიზმი მეტისმეტია ჩემთვის.
შენ მე მაიძულებ ვისურვო გავხდე წმინდანი.
უნდა არსებობდეს სხვა გზა ამ არგუმენტის გამოსაძებნად.
ბეროუზი თენგიერზშია, მე ვფიქრობ იგი არ წამოიღებს უკან უბედურებას.
ყოფილხარ ოდესმე ბედკრული, თუ ეს რაღაც ფორმაა პრაქტიკული
გართობის?
მე ვცდილობ ადგილამდე მივაღწიო.
მე არ ვაპირებ უარვყო ცდუნება.
შეწყვიტე ზეწოლა ამერიკა მე ვიცი რასაც ვაკეთებ.
აყვავებული ხეხილი ჭკნება ამერიკა.
მე რამდენიმე თვეა არ წამიკითხავს გაზეთები, ყოველდღე ვიღაცას
ასამართლებენ მკვლელობისათვის.
ამერიკა მე არ ვნაღვლობ უობლაიებზე.
მე ბავშვობაში კომუნისტი ვიყავი ამერიკა
და არც ვნანობ.
მე მოვწიე მარიხუანა როგორც კი ამის შანსი მომეცა.
მე უსასრულოდ ვზივარ სახლში და გაოგნებული შევცქერი
ვარდებს საკუჭნაოში.
როცა მე ჩინურ ქალაქში მივდივარ ყოველთვის ვთვრები და არც ვინმეს ვუცემივარ.
ჩემი გონება ლაგდება, რაღაც საშინელებით ხდება.
შენ მე აუცილებლად მნახავდი მარქსის კითხვისას.
ჩემი ფსიქოანალიტიკოსი ფიქრობს რომ მე აბსოლუტურად საღ გონებაზე ვარ.
მე არ მსურს ვილოცო ღვითასთვის.
მე მაქვს მისტიური ხედვები და კოსმიური ვიბრაციები.
ამერიკა მე ჯერ კიდევ არ მითქვამს შენთვის თუ რა გავუკეთე შენს ბიძია მაქსს
მას შემდეგ რაც ის რუსეთიდან ჩამოვიდა.
მე შენ მოგმართავ.
აპირებ უფლება მისცე შენს ემოციურ ცხოვრებას დაინგრეს
ჟურნალ თაიმსის მიერ?
მე დაშინებული ვარ ჟურნალ თაიმსით.
მე მას ყოველ კვირას ვკითხულობ.
მისი გარეკანი ყოველთვის თავხედურად დამცქერის და მე ნელ-ნელა
მივდივარ ტკბილეულობის მარაგთან.
მე მას ბერკლის საჯარო ბიბლიოთეკის სარდაფში ვკითხულობ.
იგი ყოველთვის მესაუბრება მე ვალდებულებაზე ბიზნესმენები
სერიოზულნი არიან,
კინოპროდიუსერებიც სერიოზულნი არიან,
ყველა სერიოზულია ჩემს გარდა.
აზრად მომდის რომ მე ამერიკა ვარ.
მე ისევ ჩემსავე თავს ვესაუბრები.
აზია ჩემს წინააღმდეგ წამოიმართა.
მე არ მაქვს ჩინელის შანსი.
მე უკეთესად აღვიქვამ ჩემს ეროვნულ რესურსებს.
ჩემი ეროვნული რესურსები შედგება მარიხუანის ორი ნაწილისაგან,
მილიონობით სასქესო ორგანოსაგან, გამოუქვეყნებელი პირადი
ლიტერატურისაგან, რაც გადის 1400 მილს საათში
და ასევე ოცდახუთი ათასი მენტალურის წესებისაგან.
მე არაფერს ვამბობ ჩემს ციხეებზე, არც მილიონობით
პრივილეგიის ქვეშ მყოფებზე, რომლებიც ჩემს საყვავილეში
ცხოვრობენ ხუთი ათასი მზის სხივის ქვეშ.
მე მოვსპე საფრანგეთის საროსკიპოები
თენგიერზი შემდეგი იქნება.
მე მაქვს ამბიცია გავხდე პრეზიდენტი, მიუხედავად იმისა, რომ მე
კათოლიკე ვარ.
ამერიკა როგორ შემიძლია დავწერო წმინდა ლიტანია შენს
სულელურ განწყობაში?
მე გავაგრძელებ, როგორც ჰენრი ფორდი. ჩემი სტროფები
ისეთივე ინდივიდუალურია როგორც მისი ავტომობილები,
ისე რომ ყველანი სხვადასხვა სქესისანი არიან.
მე შენ მოგყიდი თითო სტროფს 2500 დოლარად, 500 დოლარზე
ქვემოთ შენს ძველ სტროფზე.
გაათავისუფლე ტომ მუნი ამერიკა
ამერიკა იხსენ ესპანელი ლოიალისტები
საკო & ვენცერი არ უნდა მოკვდნენ ამერიკა
ამერიკა მე სკოტსბოროს ბიჭებიდან ვარ.
ამერიკა როცა მე შვიდი წლის ვიყავი
დედამ კომუნისტების შეხვედრაზე წამიყვანა
მათ მოგვყიდეს ჩვენ თითო ბილეთი ხუთ ცენტად
საუბრები ყველასათვის თავისუფალი იყო ყველანი ანგელოზებრივი
იყვნენ და დამწუხრებულნი მუშებზე ფიქრით
ყველანი გულწრფელები იყვნენ შენ ვერც კი წარმოგიდგენია
თუ რა კარგი რამ იყო პარტია 1835 წელს სკოტ ნერინგი უდიდესი
ბერიკაცი იყო ნამდვილი ადამიანი, დედა ბლურმა ამატირა
ერთხელ მე დავინახე ისრაელის დაბლობი
ყველანი ჯაშუშები უნდა ყოფილიყვნენ.
შენ ნამდვილად არ გსურს ომში წასვლა ამერიკა.
ამერიკა ეს ყველაფერი იმ ცუდი რუსების ბრალია.
იმ რუსების და იმ ჩინელების.
და იმ რუსების.
რუსეთს სურს ჩვენ ცოცხლად შეგვჭამოს რუსეთის ძალა არანორმალურია
მას სურს ჩვენი ავტომანქანები ჩვენივე ავტოფარეხებიდან
გამოიყვანოს.
მას სურს ხელში ჩაიგდოს ჩიკაგო. მას სჭირდება წითელი მკითხველების
დაიჯესტი. მას უნდა ჩვენი ავტოქარხნები ციმბირში წაიღოს.
მისი დიდი ბიუროკრატია ანგრევს ჩვენს
ბენზინგასამართ სადგურებს.
ეს არ არის კარგი. უჰ. იგი აიძულებს ინდოელებს ისწავლონ კითხვა
მას სჭირდება დიდი შავი ზანგები. აჰ. იგი ჩვენ ყველას გვაიძულებს
ვიმუშაოთ თექვსმეტი საათი დღეში. მიშველე.
ამერიკა ეს მართლაც რომ სერიოზულია.
ამერიკა მე გიზიარებ იმ შთაბეჭდილებას რაც მე ტელევიზორის
ყურებისგან მივიღე
არის თუ არა ეს ასე ამერიკა?
მე მეტად მართალი ვარ როცა ქვემოთ სამუშაოს ვხედავ.
ის მართალია მე არ მსურს არმიაში წასვლა და არც ჩარხის ბრუნვა
სწორი ნაწილების ფაბრიკაში.
მე ყველა შემთხვევაში ახლომხედველი
და ფსიქოპატი ვარ.
ამერიკა მე საჭეს ვადებ ჩემს გადაღლილ მხარს.
დენიილ ჰარმსი (თარგმანი)
მიშინის გამარჯვება
მიშინს უთხრეს:
ჰეი, მიშინ ადექი!
მიშინმა უთხრა:
არ ავდგები _ და გააგრძელა იატაკზე წოლა.
მაშინ მიშინთან მივიდა კალუგინი და უთხრა:
თუ შენით არ ადგები, მე გაიძულებ ადგომას.
არა, _ უპასუხა მიშინმა და გააგრძელა იატაკზე წოლა.
მიშინთან მივიდა სელეზნიოვა და უთხრა:
თქვენ მიშინ მუდამ წევხართ დერეფანში და ხელს გვიშლით წინ და უკან სიარულში.
გიშლიდით და ისევ შეგიშლით._თქვა მიშინმა.
იცით _ თქვა კორუშნოვმა, მაგრამ მას შეაწყვეტინა კალუგინმა და თქვა:
და რა საჭიროა აქ ამდენი ბაასი! დარეკეთ მილიციაში.
დარეკეს მილიციაში და გამოიძახეს მილიციონერი.
ნახევარი საათის შემდეგ მოვიდა მილიციონერი მეეზოვესთან ერთად.
აბა, რა ხდება აქ? _ იკითხა მილიციონერმა.
დატკბით!.. _ თქვა კორშუნოვმა, მაგრამ მას შეაწყვეტინა კალუგინმა და თქვა:
აი ეს მოქალაქე მთელი დღეები წევს იატაკზე და ხელს გვიშლის მოძრაობაში. ჩვენ მას...
მაგრამ მას შეაწყვეტინა სელეზნიოვამ და თქვა:
ჩვენ მას ვთხოვეთ რომ წასულიყო, ის კი არ მიდის.
დიახ. _ დაუდასტურა კორშუნოვმა.
მილიციონერი მივიდა მიშინთან და ჰკითხა:
მოქალაქევ, რატომ წევხართ აქ?
ვისვენებ _ უპასუხა მიშინმა.
მოქალაქევ, აქ დასვენება არ შეიძლება. _თქვა მილიციონერმა. _ მოქალაქევ, სად ცხოვროვბთ თქვენ?
აქ. _ თქვა მიშინმა.
სად არის თქვენი ოთახი? _ ჰკითხა მილიციონერმა.
ის ჩვენს ბინაშია ჩაწერილი, მაგრამ ოთახი არა აქვს. _ თქვა კალუგინმა.
მოიცადეთ მოქალაქევ, _ უთხრა მას მილიციონერმა. _მე ახლა მასთან ვსაუბრობ. მოქალაქევ სად გძინავთ?
აქ. _ თქვა მიშინმა.
ნებას მომცემთ? _ თქვა კორშუნოვმა, მაგრამ მას შეაწყვეტინა კალუგინმა და თქვა:
მას საწოლიც კი არა აქვს, ეგრე აგდია შიშველ იატაკზე.
ისინი დიდი ხანია წუხდებიან მის გამო _ თქვა მეეზოვემ.
საერთოდ შეუძლებელია დერეფანში სიარული, _ თქვა სელეზნიოვამ. მე არ შემიძლია ყოველ ჯერზე გადავაბიჯო მამაკაცს. ის კი შეგნებულად შლის ფეხებს და ხელებს, და თან ზურგზე წვება. მე სამსახურიდან დაღლილი ვბრუნდები, დასვენება მინდა.
უნდა დავძინო _ თქვა კორშუნოვმა, MAGმაგრამ მას შეაწყვეტინა კალუგინმა და თქვა:
ის ღამითაც აქ წევს, მის გამო სიბნელეში ყველა გაჭირვებით დავდივართ. მე მის გამო საბანი გამეხა.
სელეზნიოვამ თქვა:
მას ლურსმნები და რაღაც ბასრი საგნები უცვივა ჯიბეებიდან. შეუძლებელია დერეფანში ფეხშიშველი სიარული, მის გამო შეიძლება ფეხი გაიჭრას ვინმემ.
მათ კერასინით უნდოდათ მისი დაწვა. _ თქვა მეეზოვემ.
ჩვენ ის კერასინით შევტრუსეთ _ თქვა კორშუნოვმა, მაგრამ მას შეაწყვეტინა კალუგინმა და თქვა:
ჩვენ მხოლოდ შესაშინებლად გავაკეთეთ ეს, მისი დაწვა არც გვიფიქრია.
მე არ დავუშვებდი აქ ჩემი ყოფნისას ცოცხალი ადამიანის დაწვას. _ თქვა სელეზნიოვამ.
ბოლოს და ბოლოს მითხარით, ეს მოქალაქე რატომ წევს იატაკზე? _ იკითხა უცებ მილიციონერმა.
ოო, გამარჯობათ! _ თქვა კორშუნოვმა, მაგრამ კალუგინმა მას შეაწყვეტინა და თქვა:
იმიტომ რომ მას არა აქვს სხვა საცხოვრებელი; აი ამ ოთახში მე ვცხოვრობ, იმაში ისინი და მიშინი აქ, დერეფანში ცხოვრობს.
ეს არ გვაწყობს, _ თქვა მილიციონერმა _ საჭიროა რომ ყველა საკუთარ საცხოვრებელში ცხოვრობდეს.
მაგრამ მას არ აქვს სხვა საცხოვრებელი ადგილი. _ თქვა კალუგინმა.
სწორედაც. _ თქვა კორშუნოვმა.
და აი ასე წევს აქ. _ თქვა სელეზნიოვამ.
ეს არ გვაწყობს. _ თქვა მილიციონერმა და წავიდა მეეზოვესთან ერთად.
კოშუნოვი მივიდა მიშინთან.
აბა? _იყვირა მან. _როგორ მოგეწონათ?
მოიცადეთ, თქვა კალუგინმა, მივიდა მიშინთან და თქვა: გაიგონე რა თქვა მილიციონერმა? ადექი იატაკიდან!
არ ავდგები, _ თქვა მიშინმა და გააგრძელა იატაკზე წოლა.
ის ახლა დიდხანს და სპეციალურად იქნება აქ დაწოლილი. _ თქვა სელეზნიოვამ.
დროგამოშვებით. _ თქვა გაღიზიანებული ხმით კალუგინმა.
და თქვა კორშუნოვმა:
მე ამაში ეჭვი არ მეპარება. Parfaitement.
ა რ ა კ ი
ერთმა საშუალო სიმაღლის კაცმა თქვა: ”მე ყველაფერზე თანახმა
ვარ იმისათვის, რომ ვიყო ცოტათი მაღალი.” დაასრულა თუ არა სიტყვა, ხედავს ფერია. საშუალო სიმაღლის ადამიანი დგას და შიშისგან არაფრის თქმა არ შეუძლია.
”ა ბ ა !”_ ეკითხება ფერია. ხოლო საშუალო სიმაღლის კაცი დგას და დუმს. ფერია გაქრა. აქ საშუალო სიმაღლის კაცმა დაიწყო ტირილი და ფრჩხილების კვნეტა. ჯერ ხელებზე მოიჭამა ფრჩხილები და მერე ფეხებზე.
_
მკითხველო, ჩაუფიქრდი ამ არაკს და შენ ვერ იგრძნობ თავს კარგად. . .
ზ ღ ა პ ა რ ი
იყო ერთი კაცი, რომელსაც სემიონოვს ეძახდნენ.
ერთხელ სემიონოვი სასეირნოდ წავიდა და დაკარგა ცხვირსახოცი.
სემიონოვმა დაიწყო ცხვირსახოცის ძებნა და დაკარგა ქუდი.
დაიწყო ქუდის ძებნა და დაკარგა პალტო.
დაიწყო პალტოს ძებნა და დაკარგა ჩექმები.
_ აუჰ, _ თქვა სემიონოვმა, _ ასე ყველაფერს დაკარგავ კაცი.
მგონი სჯობს სახლში წავიდე.
წავიდა სემიონოვი სახლში და გზა აებნა.
_ არა, _ თქვა სემიონოვმა _ უკეთესია სადმე ჩამოვჯდები და ვიქნები.
დაჯდა სემიონოვი კენჭებზე და ჩაეძინა.
ჩ რ დ ი ლ ო ე თ ი ს ზ ღ ა პ ა რ ი
მოხუცი თუმც არ იცოდა რისთვის ტყეში წავიდა. შემდეგ დაბრუნდა და ამბობს:
_ ბებერო, ბებრუხანა!
მოხუცი ასეთ მდგომარეობაში ძირს დაეცა. ამის შემდეგ ყველა კურდღელი ზამთარში თეთრია.
რ ე ა ბ ი ლ ი ტ ა ც ი ა
ყოველგვარი ტრაბახის გარეშე შემიძლია ვთქვა, რომ როცა ვალოდიამ ყურქვეშ წამომარტყა და შუბლზე მომაფურთხა, ისე წავავლე ხელი, რომ არასდროს დაავიწყდება. მხოლოდ ამის შემდეგ ვცემე იგი პრიმუსით, უთოთი კი უფრო გვიან საღამოს შევდექი. ასე რომ არც ისე სწრაფად მომკვდარა. ის არ არის მტკიცებულება, რომ ფეხი ჯერ კიდევ დილით მოვაგლიჯე. მაშინ, როცა ის ცოცხალი იყო. ანდრიუშა კი უბრალოდ ინერციით მოვკალი. ამაში საკუთარი თავის დადანაშაულება არ შემიძლია. ანდრიუშა და ელიზავეტა ანტინოვნა რატომ ჩამივარდნენ თავისით ხელში? რაში სჭირდებოდათ მათ კარებისკენ გაქცევა. მე მადანაშაულებენ სისხლისმსმელობაში, ამბობენ რომ მე სისხლი დავლიე, მაგრამ ეს ტყუილია, მე უბრალოდ გავლოკე სისხლის გუბეები და ლაქები _ ეს კი ჩვეულებრივი ამბავია, გაანადგურო შენი თუნდაც უმნიშვნელო დანაშაულის ყველანაირი კვალი. ამასთანავე მე არ გამიუპატიურებია ელიზავეტა ანტონოვნა. პირველ რიგში, ის უკვე აღარ იყო ქალწული, და მეორეც მე საქმე დავიჭირე გვამთან, ასე რომ მას მონანიება არც დასჭირვებია. მერე რა, რომ ქალბატონს მალე უნდა ემშობიარა? მევე გამოვიყვანე ბავშვი, და ის ფაქტი რომ პატარა საერთოდ არ იყო სიცოცხლისთვის გაჩენილი ჩემი ბრალი არ არის. მე მისთვის თავი არ მომიწყვეტია. ამის მიზეზი მისი სუსტი კისერი გახლდათ. ის მართალია, რომ მე ჩექმებით გავრისე იატაკზე მათი ძაღლი, მაგრამ ეს უბრალოდ ცინიზმია დამადანაშაულოთ მე ძაღლის მკვლელობაში, როცა გვერდით შეიძლება ითქვას სამი ადამიანის სიცოცხლეა განადგურებული. ბავშვს არ ვთვლი. ნუ კარგი: ყველაფერ ამაში (მე შემიძლია დაგეთანხმოთ), შეიძლება ჩემი მხრიდან ცოტა სიბოროტეც გამოვიჩინე, მაგრამ ჩათვალოთ დანაშაულად ის, რომ მე დავჯექი და მოვისაქმე ჩემს საკუთარ მსხვერპლზე, ეს მაპატიეთ მაგრამ აბსურდულია. მოსაქმება _ ადამიანის ბუნებრივი მოთხოვნილებაა, და მაშასადამე სრულიად არ არის დანაშაულებრივი. აქედან გამომდინარე, მე მესმის ჩემი დამცველის საშიშროება, და მიუხედავად ამისა მჯერა, რომ აბსოლიტურად გამამართლებთ.
****
ორი ადამიანი შელაპარაკდა. ერთს ენა ხმოვნებზე ებმებოდა, მეორეს ხმოვნებზეც და თანხმოვნებზეც.
და როცა ისინი საუბარს მორჩნენ, მიდამო სიმშვიდით აღივსო – თითქოს ჩააქრეს ჩირაღდანი.
Accidental Lover BoyZ - Live in Kutaisi - ImproviZation
Accidental Lover BoyZ, improviZation (part 1 live in Kutaisi)
Accidental Lover BoyZ (Part 2, live in kutaisi)
Accidental Lover BoyZ (part 3, improvization)
Accidental Lover BoyZ (Part 2, live in kutaisi)
Accidental Lover BoyZ (part 3, improvization)
понедельник, 25 августа 2008 г.
LABORATORY HYMN - "Send Our Tanks To Russia"
http://www.link.ge/file/96630/LABORATORY---Moscow.mp3.html
ART GROUP - LABORATORY Vol. 1
Kung Fu Junkie
Spandera Da Kompartia
Accidental Lover BoyZ
Nothing FM
Dream Laboratory
Mona LiZa Overdrive
Minda Da Vtxri
Urban SkyZ 5iles
Parfiumeria
Who The FUCK Is Jack Bouer
Leader
http://www.gol.ge/index.php?cat=music&order=1.1&details=5498&album=14817
Laboratory - "Software #2013"
1. Once we were all experimented on. Then doctors became extinct like dinosaurs, and we were left alone. Yet, it is uncertain whether the docs have really died out or it is another trick or experiment of theirs. One way or another, we – the patients have seized the deserted laboratory and keep running the started experiments.
2. Free art and unlimited experiments – is the main philosophy of the lab patients. The laboratory is ready to stick to the operating mode in the post-apocalyptic system. The lab explores the most fundamental problems of an individual and the Present and the tunnels of reality. The lab also studies the methods of constructing and deconstructing the reality.
The laboratory is interested in:
Schizophrenia, autism, nuclear sunrises, cosmic migration, euthanasia, loneliness, drugs, theories of conspiracy and paranoia, cybernetic perspectives, revolt of the third world, embryonic dreams, coma, post-biological abilities of a human being, totalitarianism…Laboratory knows that you fucked up morons… oh, yes!
3. The list of laboratory patients is as follows:
Patient #0 _ Z0mb!
Patient #3x9 _ Paris Lee
Patient #Eight squared divided by sixteen _ Acorn Guy
Patient #Minus Infinity _ Vodka boy
Patient #13 _ Paata Shamugia
Patient # Straight line – Leo Nafta
Patient #Nothing -- Besiki
Patient #69 _ Unperceivable
The numbers and wards of other patients are vacant so far.
3. The patients of the deserted lab feed on the yellow pills of futurism, red pills of dada and light-red pills of situationism. They study and spread the consequences and experience of the saint patients of psychedelia. We love Richard Linklater, sex, wrong films, postmodern girls and Kindzadza - the most “pilled” film of the Soviet experiment.
The goals Laboratory is trying to achieve are:
a) Introduction of S.M.I (2).L.E. and D.I.Y. principles.
b) Numerous activities, concerts, spreading of man-made media viruses (including the activities to support the yet unborn first Georgian astronaut, physo-geographic tours and concerts with the participation of Georgian (and not only) underground groups).
c) Formation of alternative flow of information_journal, forums, web-site, recording studio, radio, etc.The project-viruses of the laboratory already in action are: psychotropic poetry of Patient #0, imperativism of Patient #13 and the fragmented prose of Patient minus infinity.
d) Experiments on the ontological fundamentals of the civilization, experiments on the key codes of the culture, such as: standard physics, family, moral, economy, taboo, art, religion, justice… Laboratory has the ambition to be all-absorbing. Laboratory is the Antonin Artaud’s “Theatre of Cruelty”. Laboratory is the womb, where progressive mutations ripen. Laboratory doesn’t give a FUCK to Vano Merabishvili, Laboratory demands legalization.
4. We are living in the country which is underground the world. We are just 20 years old, and we have already been through war, fear, dark, cold, drug-addiction, alcoholism, missing pals and three vain, attempted experiments of building the State.
We are just 20 years old, but we already have accumulated enough hatred, mistrust and yearning for warmth to dance on the ruins.
We do not talk to our country – we talk to the whole planet!
And now, in anticipation of the coming wars and cosmic migrations we, patients, take hold of the laboratory, as the doctors are gone.
We believe that the religion of future is cosmic religion (entropic, situationist, vigorous, free of dogmas or priests).
We place an individual above countries and politics.
An individual is fear. An individual is a project.
An individual is the one who has seized the station and hesitates over pushing or not pushing the red button to launch atom bomb.
This is an orgasmic-existential approach”.
2. Free art and unlimited experiments – is the main philosophy of the lab patients. The laboratory is ready to stick to the operating mode in the post-apocalyptic system. The lab explores the most fundamental problems of an individual and the Present and the tunnels of reality. The lab also studies the methods of constructing and deconstructing the reality.
The laboratory is interested in:
Schizophrenia, autism, nuclear sunrises, cosmic migration, euthanasia, loneliness, drugs, theories of conspiracy and paranoia, cybernetic perspectives, revolt of the third world, embryonic dreams, coma, post-biological abilities of a human being, totalitarianism…Laboratory knows that you fucked up morons… oh, yes!
3. The list of laboratory patients is as follows:
Patient #0 _ Z0mb!
Patient #3x9 _ Paris Lee
Patient #Eight squared divided by sixteen _ Acorn Guy
Patient #Minus Infinity _ Vodka boy
Patient #13 _ Paata Shamugia
Patient # Straight line – Leo Nafta
Patient #Nothing -- Besiki
Patient #69 _ Unperceivable
The numbers and wards of other patients are vacant so far.
3. The patients of the deserted lab feed on the yellow pills of futurism, red pills of dada and light-red pills of situationism. They study and spread the consequences and experience of the saint patients of psychedelia. We love Richard Linklater, sex, wrong films, postmodern girls and Kindzadza - the most “pilled” film of the Soviet experiment.
The goals Laboratory is trying to achieve are:
a) Introduction of S.M.I (2).L.E. and D.I.Y. principles.
b) Numerous activities, concerts, spreading of man-made media viruses (including the activities to support the yet unborn first Georgian astronaut, physo-geographic tours and concerts with the participation of Georgian (and not only) underground groups).
c) Formation of alternative flow of information_journal, forums, web-site, recording studio, radio, etc.The project-viruses of the laboratory already in action are: psychotropic poetry of Patient #0, imperativism of Patient #13 and the fragmented prose of Patient minus infinity.
d) Experiments on the ontological fundamentals of the civilization, experiments on the key codes of the culture, such as: standard physics, family, moral, economy, taboo, art, religion, justice… Laboratory has the ambition to be all-absorbing. Laboratory is the Antonin Artaud’s “Theatre of Cruelty”. Laboratory is the womb, where progressive mutations ripen. Laboratory doesn’t give a FUCK to Vano Merabishvili, Laboratory demands legalization.
4. We are living in the country which is underground the world. We are just 20 years old, and we have already been through war, fear, dark, cold, drug-addiction, alcoholism, missing pals and three vain, attempted experiments of building the State.
We are just 20 years old, but we already have accumulated enough hatred, mistrust and yearning for warmth to dance on the ruins.
We do not talk to our country – we talk to the whole planet!
And now, in anticipation of the coming wars and cosmic migrations we, patients, take hold of the laboratory, as the doctors are gone.
We believe that the religion of future is cosmic religion (entropic, situationist, vigorous, free of dogmas or priests).
We place an individual above countries and politics.
An individual is fear. An individual is a project.
An individual is the one who has seized the station and hesitates over pushing or not pushing the red button to launch atom bomb.
This is an orgasmic-existential approach”.
Nothing FM - DU BIST (Demo)
01_Nothing FM - Nothing FM
02_Nothing FM - Mouses
03_Nothing FM - Du Bist
04_Nothing FM - Sleeping Time
05_Nothing FM - Hitlather
06_Nothing FM - International
07_Nothng FM - Pain
08_Nothing FM - Vodka Boy
09_Nothing FM - Dooble
10_Du Bist - (BONUS TRACK - Industrial Version)
11_Sleeping Time - (BONUS TRACK Remix Kiki)
12_DEATH OF STALIN (MIX)
http://www.link.ge/file/96628/NOTHING-FM.rar.html
****(მძინარედ)
მძინარედ დარჩენილ უჩინარ ხეებს,
წითელი ღრუბლები გადაეხვია.
მაგრამ რა საჭირო იყო ეს...
ყველას ეძინა ხეების ქვეშ.
შეექცეოდნენ ერთმანეთის სიზმრებს,
და იცვამდნენ ერთმანეთის ფოთლებად ქცეულ ემოციებს.
ყველას ეძინა.
ყველას ეძინა.
და როგორც მიცვალებულის მესაზე სვამდნენ დაწურული ოფლის წვეთებს.
ცდილობდნენ გადაეტანათ ძილი,
რომელმაც უკვე გაამრუდა დედამიწისეული ფორმები.
მონაქროლი მტვერი,
რომელმაც მოიტანა სუნთქვა მეტეორების და ცეცხლოვანი ღმერთების,
რომლებმაც ჯერ კიდევ ვერ გამოიგონეს საკუთარი არსებობის მიზეზი.
და მაინც ჩუმად...
ყველას ძინავს.
ყველას ძინავს.
ყველა ერთმანეთში იხედება და სიცარიელით დაბადებულ მონატრებას პოულობს.
გაურბიან ცნობიერს და პოულობენ სიზმარს,
რომელიც ვიღაც უცხოებმა ჩამოასახლეს ჩვენში ოპერატიულის მოსადღვებად.
ჩვენც ველოდებოდით როდის გამოაცხობდა უფერული სივრცე პლანეტებს,
მაგრამ როგორც ყოველთვის დავაგვიანეთ...
როგორც ყოველთვის გვძინავს.
და უკვე გამოღვიძების აღარც გვჯერა.
და ყველას ძინავს...
და ყველას ძინავს...
და უსასრულოა მათი განსასვენებელი თუ მოსასვენებელი.
დაღლილობა და გამჭვირვლე კედლები,
საგნები მათ გარშემო უაზროდ მოძრაობის შეგრძნებას კარგავს
და ნაცნობ ფორმებში ჯდება.
გამოძერწილ პლანეტებს საფუარის სუნი ასდით...
წითელი ღრუბლები გადაეხვია.
მაგრამ რა საჭირო იყო ეს...
ყველას ეძინა ხეების ქვეშ.
შეექცეოდნენ ერთმანეთის სიზმრებს,
და იცვამდნენ ერთმანეთის ფოთლებად ქცეულ ემოციებს.
ყველას ეძინა.
ყველას ეძინა.
და როგორც მიცვალებულის მესაზე სვამდნენ დაწურული ოფლის წვეთებს.
ცდილობდნენ გადაეტანათ ძილი,
რომელმაც უკვე გაამრუდა დედამიწისეული ფორმები.
მონაქროლი მტვერი,
რომელმაც მოიტანა სუნთქვა მეტეორების და ცეცხლოვანი ღმერთების,
რომლებმაც ჯერ კიდევ ვერ გამოიგონეს საკუთარი არსებობის მიზეზი.
და მაინც ჩუმად...
ყველას ძინავს.
ყველას ძინავს.
ყველა ერთმანეთში იხედება და სიცარიელით დაბადებულ მონატრებას პოულობს.
გაურბიან ცნობიერს და პოულობენ სიზმარს,
რომელიც ვიღაც უცხოებმა ჩამოასახლეს ჩვენში ოპერატიულის მოსადღვებად.
ჩვენც ველოდებოდით როდის გამოაცხობდა უფერული სივრცე პლანეტებს,
მაგრამ როგორც ყოველთვის დავაგვიანეთ...
როგორც ყოველთვის გვძინავს.
და უკვე გამოღვიძების აღარც გვჯერა.
და ყველას ძინავს...
და ყველას ძინავს...
და უსასრულოა მათი განსასვენებელი თუ მოსასვენებელი.
დაღლილობა და გამჭვირვლე კედლები,
საგნები მათ გარშემო უაზროდ მოძრაობის შეგრძნებას კარგავს
და ნაცნობ ფორმებში ჯდება.
გამოძერწილ პლანეტებს საფუარის სუნი ასდით...
ბავშვი
ბავშვი შენში.
როგორც ეგოიზმის მწიფე მარცვალი,
გახვეულ სამოსში თვლემს.
საშო ეფერებაღმერთის ცრემლებით.
ცხელი სისხლძარღვებით.
ისინი აღარ იბადევიან,
და აღარ ათბობენ ერთმანეთის კიდურებს,
მათ შორის ორი სანტიმეტრია.
მათ შორის დაღვრილი სისხლია.
მათ შორის ნაცრისფერი სიმარტოვეა.
და მაინც, როგორი სიშორეა მათში.
რას უდრის ორი სანტიმეტრის წონა.
რატომ ძინავთ მკვდარ ბავშვებს,
როცა მათი მშობლები იხოცებიან.
რატომ სვამენ კითხვები პასუხებს.
და შენ რატომ გჯერა ჩემი ძვლების ერექციის.
შეეშვით ღმერთებს,
თუ ჯერ კიდევ გსურთ მოიპოვოთ სიახლოვე.
შეეშვით ღმერთებს,
თუ ისევ და ისევ გსურთ ერთმანეთის გამოგონება.
შეეშვით სამყაროს თუ არ გშურთმკვდარი ემბრიონების,
რომელთაც შავი თვალები აქვთ.
გადაშლილი ფრესკების წინ.
შეეშვით სიყვარულის ახსნას,
თუ ჯერ კიდევ გესმით ხმა საკუთარი საფლავების.
შეეშვით ფერად მოგონებებს,
როცა გძინავთ ღრმა ძილით და უყურებთ თქვენს გადასარჩენად შექმნილ
საბავშვო მავზოლეუმს.
შეეშვით ბრძოლას
თუკი ოდესმე თქვენც მოიგებთ ომს...
როგორც ეგოიზმის მწიფე მარცვალი,
გახვეულ სამოსში თვლემს.
საშო ეფერებაღმერთის ცრემლებით.
ცხელი სისხლძარღვებით.
ისინი აღარ იბადევიან,
და აღარ ათბობენ ერთმანეთის კიდურებს,
მათ შორის ორი სანტიმეტრია.
მათ შორის დაღვრილი სისხლია.
მათ შორის ნაცრისფერი სიმარტოვეა.
და მაინც, როგორი სიშორეა მათში.
რას უდრის ორი სანტიმეტრის წონა.
რატომ ძინავთ მკვდარ ბავშვებს,
როცა მათი მშობლები იხოცებიან.
რატომ სვამენ კითხვები პასუხებს.
და შენ რატომ გჯერა ჩემი ძვლების ერექციის.
შეეშვით ღმერთებს,
თუ ჯერ კიდევ გსურთ მოიპოვოთ სიახლოვე.
შეეშვით ღმერთებს,
თუ ისევ და ისევ გსურთ ერთმანეთის გამოგონება.
შეეშვით სამყაროს თუ არ გშურთმკვდარი ემბრიონების,
რომელთაც შავი თვალები აქვთ.
გადაშლილი ფრესკების წინ.
შეეშვით სიყვარულის ახსნას,
თუ ჯერ კიდევ გესმით ხმა საკუთარი საფლავების.
შეეშვით ფერად მოგონებებს,
როცა გძინავთ ღრმა ძილით და უყურებთ თქვენს გადასარჩენად შექმნილ
საბავშვო მავზოლეუმს.
შეეშვით ბრძოლას
თუკი ოდესმე თქვენც მოიგებთ ომს...
****(ვაკუუმი ფეთქავს)
* * * *
ვაკუუმი ფეთქავს,
ენერგოდოზატორებით აღგზნებული პირი ეძებს სხვას.
ეხება მის გარშემო შეკრულ ეფექტებს...
ზედმეტი სიფხიზლის დროს შევამჩნიე,
რომ პერანგი მთელი თვეა მაცვია...
გავაცნობიერე რომ ჯერ კიდევ ვზივარ.
შევამჩნიე, რომ გარშემო უცხო სხეულებს ძინავთ...
რომლებიც შეექცევიან ერთმანეთის მარტოობას...
იმისათვის რომ დაძლიონ კონსპირაცია...
პრობლემატური ბავშვების... შენახული ბავშვებით...
ყველა საგანი რომელიც უცხო სხელულების გარშემოა მიმოფანტული ძინავთ...
ძინავთ მათ ავტორებს...
ასეთ დროს ძილი შეუქცევადია...
ყოველი მთვლემარე ობიექტი გამოყენებულია,
და ჩართულია საერთო გადაადგილებაში, ელოდება საბოლოო დანიშნულებას...
სამყაროები იცვლება, ოღონდ ჩვენთან არა...
აქ მხოლოთ სანაგვე ყუთებით სავსე ნაგვის მანქანები მოძრაობენ, გამაფრთხილებელი ხაზების ირგვლივ.
და არ იციან როგორ გაექცნენ მათ შორის გაჩენილ ვირტუალურ წრეს...
ღამღამობით ყველა საგანი თავისი სრულყოფილებით აგრძელებს ბრუნვას.
და ელოდება თუ როდის შეწყდება ერთფეროვანი ქუჩების ფეთქვა...
ვაკუუმი ფეთქავს,
ენერგოდოზატორებით აღგზნებული პირი ეძებს სხვას.
ეხება მის გარშემო შეკრულ ეფექტებს...
ზედმეტი სიფხიზლის დროს შევამჩნიე,
რომ პერანგი მთელი თვეა მაცვია...
გავაცნობიერე რომ ჯერ კიდევ ვზივარ.
შევამჩნიე, რომ გარშემო უცხო სხეულებს ძინავთ...
რომლებიც შეექცევიან ერთმანეთის მარტოობას...
იმისათვის რომ დაძლიონ კონსპირაცია...
პრობლემატური ბავშვების... შენახული ბავშვებით...
ყველა საგანი რომელიც უცხო სხელულების გარშემოა მიმოფანტული ძინავთ...
ძინავთ მათ ავტორებს...
ასეთ დროს ძილი შეუქცევადია...
ყოველი მთვლემარე ობიექტი გამოყენებულია,
და ჩართულია საერთო გადაადგილებაში, ელოდება საბოლოო დანიშნულებას...
სამყაროები იცვლება, ოღონდ ჩვენთან არა...
აქ მხოლოთ სანაგვე ყუთებით სავსე ნაგვის მანქანები მოძრაობენ, გამაფრთხილებელი ხაზების ირგვლივ.
და არ იციან როგორ გაექცნენ მათ შორის გაჩენილ ვირტუალურ წრეს...
ღამღამობით ყველა საგანი თავისი სრულყოფილებით აგრძელებს ბრუნვას.
და ელოდება თუ როდის შეწყდება ერთფეროვანი ქუჩების ფეთქვა...
****(როგორც შენ)
* * * *
როგორც შენ,
როგორც ერთფეროვანი სამრეკლოები,
როგორც დანახული იმპრესიონისტები...
შემოვიდა შენში,
და დავასახლეთ უსახელო ჰორიზონტები...
წარმოდგენილი აფიორა.
გამოღვიძება.
მერამდენედ ვიგემეთ შემოდგომა,
როცა ერთმანეთი დაგვავიწყვა...
ყველაფერი შეერია სურვილს გაქრობის,
ყველაფერი ჩვენი მსხვერპლი გახდა.
ძილი.რომელმაც უკვე თქვა თავისი სიზმარი.
თუმცა ჩვენ დავბერდით,
იმდენად დავბერდით, რომ ფილმებს ვეღარ ვხედავთ.
გამოღვიძებულ სიზმრებს,
შავ-თეთრი ოცნებები მოგონებებზე,
შავ-თეთრი სილუეტები შენზე,
გამოფიტულ ორნამენტებს შეერია.
გარდაიცვალა როგორც შემომავალი ზარი.
ყველაფერმა დაკარგა რეალიზმი.
შეთხზული მშვენიერება.
მზერები ეხებიან ეკრანს.
ყველაფერი ბუნდოვნად ნათელია,
ვერ ვამჩნევ მასში გამოსახულ მეს,
და უკვე აღარც ძებნა შემიძლია.
ოდეს ყოფილ არს დღესამომდე,
ქალთა და კაცთა ერთად დაეჭრათ პური.
და მე ვიგრძენი რომ უკანასკნელი რაც გავიგე,
ჯერ ისევ სარკოფაგს შექცევა.
სიგარეტი ეწეოდა ფილტვებს...
როგორც შენ,
როგორც ერთფეროვანი სამრეკლოები,
როგორც დანახული იმპრესიონისტები...
შემოვიდა შენში,
და დავასახლეთ უსახელო ჰორიზონტები...
წარმოდგენილი აფიორა.
გამოღვიძება.
მერამდენედ ვიგემეთ შემოდგომა,
როცა ერთმანეთი დაგვავიწყვა...
ყველაფერი შეერია სურვილს გაქრობის,
ყველაფერი ჩვენი მსხვერპლი გახდა.
ძილი.რომელმაც უკვე თქვა თავისი სიზმარი.
თუმცა ჩვენ დავბერდით,
იმდენად დავბერდით, რომ ფილმებს ვეღარ ვხედავთ.
გამოღვიძებულ სიზმრებს,
შავ-თეთრი ოცნებები მოგონებებზე,
შავ-თეთრი სილუეტები შენზე,
გამოფიტულ ორნამენტებს შეერია.
გარდაიცვალა როგორც შემომავალი ზარი.
ყველაფერმა დაკარგა რეალიზმი.
შეთხზული მშვენიერება.
მზერები ეხებიან ეკრანს.
ყველაფერი ბუნდოვნად ნათელია,
ვერ ვამჩნევ მასში გამოსახულ მეს,
და უკვე აღარც ძებნა შემიძლია.
ოდეს ყოფილ არს დღესამომდე,
ქალთა და კაცთა ერთად დაეჭრათ პური.
და მე ვიგრძენი რომ უკანასკნელი რაც გავიგე,
ჯერ ისევ სარკოფაგს შექცევა.
სიგარეტი ეწეოდა ფილტვებს...
აქ
აქ,
სადღაც აქ,
შუაში გაჩხელილი,
ტყვიის მაღაროდ შობილი
ჩვენი სივრცე ქრება...
ქრება ილუზიები,
რომლებიც სისხლით ვშობეთ,
მოძრავ სალონებში...
ავტოფარეხებსა თუ სუპერმარკეტებში.
შევეჩვიეთ, რომ უკვე ყველაფერი მოხდა,
და ეს ყველაფერი შენს მერეა...
სადღაც აქ,
შუაში გაჩხელილი,
ტყვიის მაღაროდ შობილი
ჩვენი სივრცე ქრება...
ქრება ილუზიები,
რომლებიც სისხლით ვშობეთ,
მოძრავ სალონებში...
ავტოფარეხებსა თუ სუპერმარკეტებში.
შევეჩვიეთ, რომ უკვე ყველაფერი მოხდა,
და ეს ყველაფერი შენს მერეა...
დ ა რ ა ი ო ნ ე ბ ა
როდესაც პეპლის ფრთა შეეხება თქვენს სალოცავებს,
მკვდარი სხეულის მარლას,
და როდესაც საკუჭნაოს კარი საბოლოოდ დაიხურება,
თქვენ გადაშლით ამ წიგნს და შეწყვეტთ იმაზე ფიქრს,
რომ გსურდათ მისი წაკითხვა.
თქვენი სიმფონიური ღიმილი შეკრავს დუღაბს მის წინაშე.
არასაკმარისი სამხმოვანებით განაგდებს რეალობის ტურბინებიდან.
ამ დროს თქვენი პეპლის ფრთები არწივის ფრთებად შეიჯავშნება.
ყველა დადგება უკან და ვერ გააცნობიერებს პარანოიდული
სინამდვილის ხვეულებს.
ფეთქვის ამპლიტუდები ვერ მოახდენენ რეინკარნაციას,
და ვერ შთაგაგონებენ შამანოიდურ განსხივოსნებას.
თქვენ აქ აღარასოდეს მოხვალთ,
და სულ დაივიწყებთ ამ ადგილს,
დაივიწყებთ რომ აქ იყავით,
თქვენ შეგრცხვებათ საკუთარი სხეულების,
ფარული ზრახვების და მონოტონური ოცნებების.
თქვენ ვერ დაანგრევთ ბნელ კედელს,
რომელიც გაშორებთ ერთმანეთს.
შესვამთ ღვინოს და ვერ იგემებთ არაყს.
შეგვჭამთ ჩვენ,მაგრამ უფრო ვერა,
რადგან აქამდე ჩვენ შევჭამთ საკუთარ თავს.
რომ თქვენ კიდევ ერთხელ იგემოთ ორგანულად გადამუშავებული
საკვების გემო.
ადრე თუ გვიან თქვენ დახევთ თქვენს მოლოდინს,
თუმცა არაისე როგორც ელოდით.
ბევრს ეცდებით გაიგოთ რა მინდა,
მაგრამ ვერ შეძლებთ.
სანამ თვალებს არ აიხვევთ და ერთმანეთის სიშიშვლეს არ დაინახავთ.
სანამ არ გადაეჩვევით ტაშის კვრას,
რომელიც ლექსის ბოლოს უეჭველად იქნება.
ამის შემდეგ თქვენი ლოცვები ჩემს სურვილებს გაემიჯნება.
და თქვენი გრანდიოზული ფალოსი, დაიყვირებს:
_ “მორჩა, აღარ მინდა უსაქმურობა.”
და მიგატოვებთ.
მიგატოვებთ და წავა.
ისე უბრალოდ ადგება და წავა.
წავა იქ საიდანაც იშვიათად თუ ბრუნდებიან.
და ის გამოჟიმავს წარღვნის ფიტულებიდან მთელ განავალს,
და თქვენთვის შეინახავს.
თქვენ კი არ მიხვალთ.რადგან ფიტულის გეშინიათ.
გეშინიათ იმიტომ, რომ თქვენც ფიტულები ხართ.
მხოლოდ ერთი განსხვავებით, თქვენ სავსენი ხართ.
სავსენი იმით რაც ზემოთ ვახსენე.
ყოველივე ამის შემდეგ თქვენ მაინც დაჰკრავთ ტაშს.
ბუკსა თუ ნაღარას.წახვალთ შორს,
ალმოდებულ ცისფერ კვადრატთან.
წახვალთ არჩევნებზე და ხმას მისცემთ პრეზიდენტს.
დაჭრით ხახვს და საკუთარი ხელით დაიყრით ყურებზე.
და ის იქნება ამა ქვეყნის ამონი.
ჩალით დახურული ქვეყნის ნეფერტიტი.
ბოსხი და მოცარტი.თქვენი ბრძენი და თქვენი მთესველი.
და თქვენ ამის შემდეგ ჩუმად ხართ და ელოდებით ბოლოს.
იმის ნაცვვად რომ მესროლოთ საკუთარი დაბღვერილი პორტრეტები.
ფეხსაცმელი,
ნაგვის ურნა,
მჭაყე პომიდორი,
ან ის რაზეც ეხლა ზიხართ.
ნუთუ ასეთი საშიში და მძვინვარი ვარ.
ნუთუ ასე ძნელია მომვარდეთ ყველანი შემომახიოთ ტანსაცმელი
და იქამდე მჟიმოთ სანამ საკუთარ იმპოტენციას არ იგრძნობთ.
არ მიხვდებით რომ ვერაფერი შეძელით რისი გაკეთებაც გინდოდათ.
როგორც სჩანს ძნელია.
ძნელია და იყოს ძნელი.
და მე თქვენ გეტყვით, რომ წიგნი ეძღვნება ქართველ ურჩ გადამხდელებს...
მკვდარი სხეულის მარლას,
და როდესაც საკუჭნაოს კარი საბოლოოდ დაიხურება,
თქვენ გადაშლით ამ წიგნს და შეწყვეტთ იმაზე ფიქრს,
რომ გსურდათ მისი წაკითხვა.
თქვენი სიმფონიური ღიმილი შეკრავს დუღაბს მის წინაშე.
არასაკმარისი სამხმოვანებით განაგდებს რეალობის ტურბინებიდან.
ამ დროს თქვენი პეპლის ფრთები არწივის ფრთებად შეიჯავშნება.
ყველა დადგება უკან და ვერ გააცნობიერებს პარანოიდული
სინამდვილის ხვეულებს.
ფეთქვის ამპლიტუდები ვერ მოახდენენ რეინკარნაციას,
და ვერ შთაგაგონებენ შამანოიდურ განსხივოსნებას.
თქვენ აქ აღარასოდეს მოხვალთ,
და სულ დაივიწყებთ ამ ადგილს,
დაივიწყებთ რომ აქ იყავით,
თქვენ შეგრცხვებათ საკუთარი სხეულების,
ფარული ზრახვების და მონოტონური ოცნებების.
თქვენ ვერ დაანგრევთ ბნელ კედელს,
რომელიც გაშორებთ ერთმანეთს.
შესვამთ ღვინოს და ვერ იგემებთ არაყს.
შეგვჭამთ ჩვენ,მაგრამ უფრო ვერა,
რადგან აქამდე ჩვენ შევჭამთ საკუთარ თავს.
რომ თქვენ კიდევ ერთხელ იგემოთ ორგანულად გადამუშავებული
საკვების გემო.
ადრე თუ გვიან თქვენ დახევთ თქვენს მოლოდინს,
თუმცა არაისე როგორც ელოდით.
ბევრს ეცდებით გაიგოთ რა მინდა,
მაგრამ ვერ შეძლებთ.
სანამ თვალებს არ აიხვევთ და ერთმანეთის სიშიშვლეს არ დაინახავთ.
სანამ არ გადაეჩვევით ტაშის კვრას,
რომელიც ლექსის ბოლოს უეჭველად იქნება.
ამის შემდეგ თქვენი ლოცვები ჩემს სურვილებს გაემიჯნება.
და თქვენი გრანდიოზული ფალოსი, დაიყვირებს:
_ “მორჩა, აღარ მინდა უსაქმურობა.”
და მიგატოვებთ.
მიგატოვებთ და წავა.
ისე უბრალოდ ადგება და წავა.
წავა იქ საიდანაც იშვიათად თუ ბრუნდებიან.
და ის გამოჟიმავს წარღვნის ფიტულებიდან მთელ განავალს,
და თქვენთვის შეინახავს.
თქვენ კი არ მიხვალთ.რადგან ფიტულის გეშინიათ.
გეშინიათ იმიტომ, რომ თქვენც ფიტულები ხართ.
მხოლოდ ერთი განსხვავებით, თქვენ სავსენი ხართ.
სავსენი იმით რაც ზემოთ ვახსენე.
ყოველივე ამის შემდეგ თქვენ მაინც დაჰკრავთ ტაშს.
ბუკსა თუ ნაღარას.წახვალთ შორს,
ალმოდებულ ცისფერ კვადრატთან.
წახვალთ არჩევნებზე და ხმას მისცემთ პრეზიდენტს.
დაჭრით ხახვს და საკუთარი ხელით დაიყრით ყურებზე.
და ის იქნება ამა ქვეყნის ამონი.
ჩალით დახურული ქვეყნის ნეფერტიტი.
ბოსხი და მოცარტი.თქვენი ბრძენი და თქვენი მთესველი.
და თქვენ ამის შემდეგ ჩუმად ხართ და ელოდებით ბოლოს.
იმის ნაცვვად რომ მესროლოთ საკუთარი დაბღვერილი პორტრეტები.
ფეხსაცმელი,
ნაგვის ურნა,
მჭაყე პომიდორი,
ან ის რაზეც ეხლა ზიხართ.
ნუთუ ასეთი საშიში და მძვინვარი ვარ.
ნუთუ ასე ძნელია მომვარდეთ ყველანი შემომახიოთ ტანსაცმელი
და იქამდე მჟიმოთ სანამ საკუთარ იმპოტენციას არ იგრძნობთ.
არ მიხვდებით რომ ვერაფერი შეძელით რისი გაკეთებაც გინდოდათ.
როგორც სჩანს ძნელია.
ძნელია და იყოს ძნელი.
და მე თქვენ გეტყვით, რომ წიგნი ეძღვნება ქართველ ურჩ გადამხდელებს...
შეეხე ჩემს სხეულს
შეეხე ჩემს სხეულს,
შეეხე ჩემს სხეულს.
შეეხე ჩემს ორგანულ ნაოჭებს,
როგორც მონატრებას.
შეეხე ჩემს გენდერულ საწყისებს,
შეეხე სალოცავებს,
როცა მათ გაანადგურებ.
შეეხე ჟოლოსფერ სინანულს,
რომელიც შენი ავტომანქანის სალონში გელოდება.
შეეხე ხელებს,
შეეხე მწვანე ბილიარდის ბურთებს.
გრავიტაციული კანონს დარღვევის შემდეგ.
შეეხე გონებამიხდილ მავთულებს საკაბელო ტელევიზიისას.
შეეხე სამყაროს, შემეხე მე.
და შენ ახელ თვალს, ღმერთს კი ძინავს.
და შენ იწყებ ფიქრს მის გარშემო.
მე გავიღვიძე, მან მიღალატა,
ის ყველასია, მე მისი.
და ვისი?
და კითხვამ უპასუხა პასუხს,
და პასუხმა თავი მოიკლა.
შეეხე, სხეული ჯერ კიდევ თბილია.
შეეხე ჩემს სხეულს.
შეეხე ჩემს ორგანულ ნაოჭებს,
როგორც მონატრებას.
შეეხე ჩემს გენდერულ საწყისებს,
შეეხე სალოცავებს,
როცა მათ გაანადგურებ.
შეეხე ჟოლოსფერ სინანულს,
რომელიც შენი ავტომანქანის სალონში გელოდება.
შეეხე ხელებს,
შეეხე მწვანე ბილიარდის ბურთებს.
გრავიტაციული კანონს დარღვევის შემდეგ.
შეეხე გონებამიხდილ მავთულებს საკაბელო ტელევიზიისას.
შეეხე სამყაროს, შემეხე მე.
და შენ ახელ თვალს, ღმერთს კი ძინავს.
და შენ იწყებ ფიქრს მის გარშემო.
მე გავიღვიძე, მან მიღალატა,
ის ყველასია, მე მისი.
და ვისი?
და კითხვამ უპასუხა პასუხს,
და პასუხმა თავი მოიკლა.
შეეხე, სხეული ჯერ კიდევ თბილია.
****(Dreams)
სიზმრები ყველაზე უკეთ ირეკლებიან,
სამოსგახდილ, მშიერ მოხუცებში,
რომლებმაც უკვე დაივიწყეს
არგანცდილი ვნებები,
კონსერვის კოლოფივით შეკრული მირაჟები,
კოსმიური ორგაზმები...
დაღლილი სამყარო კვლავაც ბედნიერია...
სამოსგახდილ, მშიერ მოხუცებში,
რომლებმაც უკვე დაივიწყეს
არგანცდილი ვნებები,
კონსერვის კოლოფივით შეკრული მირაჟები,
კოსმიური ორგაზმები...
დაღლილი სამყარო კვლავაც ბედნიერია...
როცა გძინავს
(რკო და ბესი)
ყოველი ახალი დღე ახალი ილუზიით გვკვებავს,
ყოველი დღე იწყება ხვალით,
ყოველი ხვალ კი არ არის გუშინდელის გაგრძელება,
და ყოველთვის როცა ვიღვიძებ,
დღე იწყება ქალით,
დღე იწყება ქარით,
ქალით რომელიც შენი ყოფილი მეა,
ქარით რომელიც
ყოველ დილით თვალებზე გეფერება და გაგირბის....
იდეალური გარემო კვლავაც იდეალურია,
მხოლოდ არასრული,
ელექტროობა მოკვდავია,
ისევე როგორც ქარი,
ისევე როგორც ქალი,
ისევე როგორც მე,
იგივე ამბიცია, რომელიც გადალახულ ჰორიზონტებს ცრიდა,
რომელიც გვეცვა,
და რომელიც ყოველთვის გაურბოდა ვირტუალურ დროს,
იკარგებოდა იქ სადაც დღეს და ხვალ მთავრდება.
ყოველი დღე საწოლიდან შენი დაბადებაა,
ყოველი დღე შენი საშობაო ორგაზმია,
ყოველი დღე ჩვენი ცხოვრებისეული სიზმრების დასასრულია.
ყოველი დღე იმის შეგრძნებაა, რომ არაფერი მთავრდება,
არაფერი მთავრდება იქ სადაც დავიწყეთ,
და მე ისევ მოვალ.
მოვალ სიზმრებში შობილი ჩანასახების ვნებებით,
მოვალ სიზმრებით,
მოვალ ჩემი ძველი, მწვანე სიშორით,
20 წუთით გვიან.
მოვალ მაშინ როცა გამირბიხარ,
მოვალ მაშინ როცა გაგირბივარ,
მოვალ მაშინ როცა ყველაფერი შენი სუნით არის გაჟღენთილი,
მოვალ მაშინ როცა შენი ქარი დაუბერავს,
მოვალ მაშინ როცა შენი სურვილები წარმოქმნილ საზრისებს შეერევა.
მოვალ 20 წუთით გვიან.
მოვალ ათჯერ უფრო გვიან.
მოვალ მაშინ როცა საათებზე ფიქრი სუნთქვას შეწყვეტს.
როცა ყოველი დღე საბნიდან გამოსვლას დააპირებს.
მოვალ და გაჩუქებ ჩემს ილუზიას,
რომ ჩვენ გვძინავს მარადიულ სიზმარში,
რომ ყოველი დღის გამოღვიძება მორიგი სიზმარია,მარადიულ ქარში.
რომ ყოველი დღე ახალი ტყუილია, ჩვენი რეალობის,
რომელიც დაუსრულებლი ემოციით ავსებს
ჩვენს ფარულ და გამოფიტულ უჯრედებს...
ეს მარადიული ძილია,
ჩვენი ძილი მარადიული ტყუილია...
ყოველი ახალი დღე ახალი ილუზიით გვკვებავს,
ყოველი დღე იწყება ხვალით,
ყოველი ხვალ კი არ არის გუშინდელის გაგრძელება,
და ყოველთვის როცა ვიღვიძებ,
დღე იწყება ქალით,
დღე იწყება ქარით,
ქალით რომელიც შენი ყოფილი მეა,
ქარით რომელიც
ყოველ დილით თვალებზე გეფერება და გაგირბის....
იდეალური გარემო კვლავაც იდეალურია,
მხოლოდ არასრული,
ელექტროობა მოკვდავია,
ისევე როგორც ქარი,
ისევე როგორც ქალი,
ისევე როგორც მე,
იგივე ამბიცია, რომელიც გადალახულ ჰორიზონტებს ცრიდა,
რომელიც გვეცვა,
და რომელიც ყოველთვის გაურბოდა ვირტუალურ დროს,
იკარგებოდა იქ სადაც დღეს და ხვალ მთავრდება.
ყოველი დღე საწოლიდან შენი დაბადებაა,
ყოველი დღე შენი საშობაო ორგაზმია,
ყოველი დღე ჩვენი ცხოვრებისეული სიზმრების დასასრულია.
ყოველი დღე იმის შეგრძნებაა, რომ არაფერი მთავრდება,
არაფერი მთავრდება იქ სადაც დავიწყეთ,
და მე ისევ მოვალ.
მოვალ სიზმრებში შობილი ჩანასახების ვნებებით,
მოვალ სიზმრებით,
მოვალ ჩემი ძველი, მწვანე სიშორით,
20 წუთით გვიან.
მოვალ მაშინ როცა გამირბიხარ,
მოვალ მაშინ როცა გაგირბივარ,
მოვალ მაშინ როცა ყველაფერი შენი სუნით არის გაჟღენთილი,
მოვალ მაშინ როცა შენი ქარი დაუბერავს,
მოვალ მაშინ როცა შენი სურვილები წარმოქმნილ საზრისებს შეერევა.
მოვალ 20 წუთით გვიან.
მოვალ ათჯერ უფრო გვიან.
მოვალ მაშინ როცა საათებზე ფიქრი სუნთქვას შეწყვეტს.
როცა ყოველი დღე საბნიდან გამოსვლას დააპირებს.
მოვალ და გაჩუქებ ჩემს ილუზიას,
რომ ჩვენ გვძინავს მარადიულ სიზმარში,
რომ ყოველი დღის გამოღვიძება მორიგი სიზმარია,მარადიულ ქარში.
რომ ყოველი დღე ახალი ტყუილია, ჩვენი რეალობის,
რომელიც დაუსრულებლი ემოციით ავსებს
ჩვენს ფარულ და გამოფიტულ უჯრედებს...
ეს მარადიული ძილია,
ჩვენი ძილი მარადიული ტყუილია...
გავიხსენე
გავიხსენე, როგორ გელოდებოდა...
მაგრამ გადაუხვია სადღაც 6-ზე...
არც შენ გიცდია მისი შეჩერება...
თუმცა პირდაპირ გეტყვი, რომ ვერ შეაჩერებდი...
ვერც დრო შეაჩერებდა...
ვერც თავისი ახალშობილი ჩვილის ტირილი...
ვერც მისდამი სიყვარული, რომელიც ასე ძლიერ ითხოვდა საზღვრებს...
ვერც თხოვნა მონატრებული სიურეალიზმიდან...
ვერც გაიქეცი, თუ გიყვარს მტერი შენი...
და ვერც ის რომ შენი მეათე მზერა, გამოცხადება,
მწვანედ შემოსილ შენობებს ყელზე ედგათ...
დღეს კიდევ ერთხელ გაიხსენე,
რომ ერთად ისხედით...
მაგრამ ეს სულაც არ იყო მოგონება....
მერამდენედ მეორდება შემოსული ზარი...
რეკავენ საზღვარს იქედან... ვიცი...თან წუთში ორჯერ...
ეს არ არის ის რაზეც უნდა მეთქვა...
ახლა დავბრუნდი და დავივიწყე...
სიცოცხლე თვითმკვლელობით სრულდება...
ჩვენ ვეძებთ სიყვარულს...
მაგრამ გადაუხვია სადღაც 6-ზე...
არც შენ გიცდია მისი შეჩერება...
თუმცა პირდაპირ გეტყვი, რომ ვერ შეაჩერებდი...
ვერც დრო შეაჩერებდა...
ვერც თავისი ახალშობილი ჩვილის ტირილი...
ვერც მისდამი სიყვარული, რომელიც ასე ძლიერ ითხოვდა საზღვრებს...
ვერც თხოვნა მონატრებული სიურეალიზმიდან...
ვერც გაიქეცი, თუ გიყვარს მტერი შენი...
და ვერც ის რომ შენი მეათე მზერა, გამოცხადება,
მწვანედ შემოსილ შენობებს ყელზე ედგათ...
დღეს კიდევ ერთხელ გაიხსენე,
რომ ერთად ისხედით...
მაგრამ ეს სულაც არ იყო მოგონება....
მერამდენედ მეორდება შემოსული ზარი...
რეკავენ საზღვარს იქედან... ვიცი...თან წუთში ორჯერ...
ეს არ არის ის რაზეც უნდა მეთქვა...
ახლა დავბრუნდი და დავივიწყე...
სიცოცხლე თვითმკვლელობით სრულდება...
ჩვენ ვეძებთ სიყვარულს...
შ ე ნ
ყავისფერი ღამეები გააქრობენ ამომავალ სინათლეს,
ნაშობი სიჩუმით.
რომელიც არასდროს გაანათებს მთვარის იქეთ.
ფეთქავენ რკალები შავ-თეთრი ურნებით სავსენი.
და ლურჯი, მდუმარე ტუჩები ეკვრიან ერთმანეთს.
შენ კი ვერ ემსგავსები საკუთარ თავს.
და ვერ ეგუები საკუთარ ბოლოს, რომ მოკვდები.
შენი იმედი სამოთხისეული ვნებისა დაბადებამდე კვდება.
შენ ვერ ივიწყებ სიმარტოვეს,
ვერ ივიწყებ მომავალს რომელიც იცი.
შენ გაშინებს ყველაფერი ახალი, მათ შორის მე.
შენი ცრემლები ეფერებიან მარტოობას.
შენი სიყვარული კი მარტოობას გაურბის.
ამიტომაც ყოველთვის ხარ მარტო.
მარტოობის ოცი საუკუნე და ერთი დღე.
აქ აღარავინ მოდის. ისევე როგორც გუშინ.
შენ ძველებურად გრცხვენია ჩემი, გრცხვენია იმის,
რომ მაინც გიყვარვარ,
და გეშინია იმის, რომ შეიძლება არასდროს შეგიყვარო,
რომ ჩემი ფიქრებით შენი სურვილები გავანადგურო,
რომ შენი ცარიელი დღიური წავიკითხო,
რომ კიდევ ერთხელ გითხრა ნახვამდის.
რომ შევძლებ და დაგანახებ არარსებულ სილამაზეს.
რომ დაგავიწყებ მყოფადობას და საცხოვრისს.
და რომ გაჩუქებ ახალ მხედველობას,
ახალი სამყაროს დასანახად.
სადაც არ იქნება არც ერთი ღმერთი.
და არ ვიქნებით ჩვენ...
და არ იქნება არავინ...
და არ იქნება თვით არაფერი...
ნაშობი სიჩუმით.
რომელიც არასდროს გაანათებს მთვარის იქეთ.
ფეთქავენ რკალები შავ-თეთრი ურნებით სავსენი.
და ლურჯი, მდუმარე ტუჩები ეკვრიან ერთმანეთს.
შენ კი ვერ ემსგავსები საკუთარ თავს.
და ვერ ეგუები საკუთარ ბოლოს, რომ მოკვდები.
შენი იმედი სამოთხისეული ვნებისა დაბადებამდე კვდება.
შენ ვერ ივიწყებ სიმარტოვეს,
ვერ ივიწყებ მომავალს რომელიც იცი.
შენ გაშინებს ყველაფერი ახალი, მათ შორის მე.
შენი ცრემლები ეფერებიან მარტოობას.
შენი სიყვარული კი მარტოობას გაურბის.
ამიტომაც ყოველთვის ხარ მარტო.
მარტოობის ოცი საუკუნე და ერთი დღე.
აქ აღარავინ მოდის. ისევე როგორც გუშინ.
შენ ძველებურად გრცხვენია ჩემი, გრცხვენია იმის,
რომ მაინც გიყვარვარ,
და გეშინია იმის, რომ შეიძლება არასდროს შეგიყვარო,
რომ ჩემი ფიქრებით შენი სურვილები გავანადგურო,
რომ შენი ცარიელი დღიური წავიკითხო,
რომ კიდევ ერთხელ გითხრა ნახვამდის.
რომ შევძლებ და დაგანახებ არარსებულ სილამაზეს.
რომ დაგავიწყებ მყოფადობას და საცხოვრისს.
და რომ გაჩუქებ ახალ მხედველობას,
ახალი სამყაროს დასანახად.
სადაც არ იქნება არც ერთი ღმერთი.
და არ ვიქნებით ჩვენ...
და არ იქნება არავინ...
და არ იქნება თვით არაფერი...
ა რ ა ლ ე ქ ს ი
არარსებული არანორმალურები არაფხიზელ
არაგვამებს ემსგავსებიან.
და ეს არაფიქრები არ აფრქვევენ არარსს.
არმოგებული ბილეთები არ იღებენ არაქრთამს.
არმოსული არასტუმრები არააზრს.
არშემგუებელი არამიშა არათავის თმას.
არგაჩენილები არათავის ხმას.
არგაზრდილები არშესმულ არაშხამს.
ართქმული არ გაეყარა თქმულს;
თქმული არ მიებარა წარსულს;
წარსული არ შეეფარა გზას;
გზა არ გადაიქცა არაგზად;
არაგზა არ შეუერთდა არაწყალს;
არაწყალი არ მოერია თავს;
არათავი არ დაემსგავსა თავს.
არავინ თქვა არაფერი.
არავინ დაიძინა არავისთვის.
არავინ გაიღიმა არსად.
არავინ დაიკარგა არსად.
და არ დაიღარა ყველა.
და არ დაიღალა ყველა.
და არ შეიგინე შენ.
და შენ არაფერი გითქვამს სხვაზე...
არაგვამებს ემსგავსებიან.
და ეს არაფიქრები არ აფრქვევენ არარსს.
არმოგებული ბილეთები არ იღებენ არაქრთამს.
არმოსული არასტუმრები არააზრს.
არშემგუებელი არამიშა არათავის თმას.
არგაჩენილები არათავის ხმას.
არგაზრდილები არშესმულ არაშხამს.
ართქმული არ გაეყარა თქმულს;
თქმული არ მიებარა წარსულს;
წარსული არ შეეფარა გზას;
გზა არ გადაიქცა არაგზად;
არაგზა არ შეუერთდა არაწყალს;
არაწყალი არ მოერია თავს;
არათავი არ დაემსგავსა თავს.
არავინ თქვა არაფერი.
არავინ დაიძინა არავისთვის.
არავინ გაიღიმა არსად.
არავინ დაიკარგა არსად.
და არ დაიღარა ყველა.
და არ დაიღალა ყველა.
და არ შეიგინე შენ.
და შენ არაფერი გითქვამს სხვაზე...
კინოსტუდია
ხელაღებით შეეხე სამყაროს,
გამოაძევე შენი სუნთქვა, კვამლის სვეტებში ჩაგუბებული,
გამოატიე შენს წვრილ, მღვრიე სრუტეებში,
მარადიულ კოცნად ქცეულ ნაცრისფერ მღვიმეებში.
შენი სახე დავიწყებაა.შენი სახე სისხლია,
შორეული აღმოსავლეთის გასათავისუფლებლად დაღვრილი.
შენი ცხოვრება მარადიული საშოა.
უსივრცო და უკიდეგანო.
საშო ყოფიერი ძიების. საშო სიშორის გამოგონების.
საშო დავიწყებული სიზმრის,რომელიც ასე ხშირად გვკარგავს,
იქ სადაც სიზმრები თავისუფლად თვლემენ.
რომელიც ასე ხშირად გვებრძვის,
იქ სადაც კარგად დავიწყებული ომია წარმოსახვითი მეომრების.
რომელიც ასე ადვილად გვტოვებს მაშინ როცა ყველაზე მეტად გვსურს ძილი.
როცა ყველაზე მეტად გვსურს ერთმანეთის გამოგონება.
გამოაძევე შენი სუნთქვა, კვამლის სვეტებში ჩაგუბებული,
გამოატიე შენს წვრილ, მღვრიე სრუტეებში,
მარადიულ კოცნად ქცეულ ნაცრისფერ მღვიმეებში.
შენი სახე დავიწყებაა.შენი სახე სისხლია,
შორეული აღმოსავლეთის გასათავისუფლებლად დაღვრილი.
შენი ცხოვრება მარადიული საშოა.
უსივრცო და უკიდეგანო.
საშო ყოფიერი ძიების. საშო სიშორის გამოგონების.
საშო დავიწყებული სიზმრის,რომელიც ასე ხშირად გვკარგავს,
იქ სადაც სიზმრები თავისუფლად თვლემენ.
რომელიც ასე ხშირად გვებრძვის,
იქ სადაც კარგად დავიწყებული ომია წარმოსახვითი მეომრების.
რომელიც ასე ადვილად გვტოვებს მაშინ როცა ყველაზე მეტად გვსურს ძილი.
როცა ყველაზე მეტად გვსურს ერთმანეთის გამოგონება.
****(შორს ხარ)
როცა ვიღვიძებ და გხედავ სიზმარს,
რომ შემიძლია შენამდე მოვიდე გითხრა, რომ შორს ხარ,
რომ შემიძლია ხელი ჩაგკიდო და გითხრა, რომ შორს ხარ,
და ჩემი არარსებული სიყვარული გაგიზიარო და დაგანახო, რომ შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ გითხრა, რომ ვიხუმრე და შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ გითხრა, რომ შენ შორს ხარ და შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ ჩაგხედო თვალებში და გითხრა,
რომ შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ დაგანახო შენი სამყარო ჩემი თვალით,და გითხრა რომ შორს ხარ,
და გითხრა რომ ჩვენ არასდროს დავბერდებით,
და შორს ხარ,
და რომ ჩვენ გვჭირდება ერთმანეთი,
და შორს ხარ,
და რაც ვთქვით მან უკვე ჩაიარა...
და შენ შორს ხარ...
და მიუხედავად ჩემი შენდამი დიდი სიყვარულისა,
ამ ყველაფერზე ფიქრი უკვე მეზარება...
რომ შემიძლია შენამდე მოვიდე გითხრა, რომ შორს ხარ,
რომ შემიძლია ხელი ჩაგკიდო და გითხრა, რომ შორს ხარ,
და ჩემი არარსებული სიყვარული გაგიზიარო და დაგანახო, რომ შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ გითხრა, რომ ვიხუმრე და შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ გითხრა, რომ შენ შორს ხარ და შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ ჩაგხედო თვალებში და გითხრა,
რომ შორს ხარ,
და კიდევ ერთხელ დაგანახო შენი სამყარო ჩემი თვალით,და გითხრა რომ შორს ხარ,
და გითხრა რომ ჩვენ არასდროს დავბერდებით,
და შორს ხარ,
და რომ ჩვენ გვჭირდება ერთმანეთი,
და შორს ხარ,
და რაც ვთქვით მან უკვე ჩაიარა...
და შენ შორს ხარ...
და მიუხედავად ჩემი შენდამი დიდი სიყვარულისა,
ამ ყველაფერზე ფიქრი უკვე მეზარება...
დაკარგული
(ნაწილი I)
კარიდან უჩუმრად გამოდის ღამე.
ესუბრება დილას, როგორც ქალს...
ერთჯერადი მოხმარების საგნები სანაგვე ურნებს ყნოსავენ.
ჯერ არ გათენებულა...
და შენ რა გსურს ასეთ დროს???
შეუქცევადი მოლოდინი?!
თუ უნუგეშო ტკბობა არაპროგნოზირებადი შიზოფრენიით...
თუ გაურეცხავი საცვლების გამოფენა ჟანგბადის სამალავებით...
ნუთუ დაგავიწყდა ვისი გორისა ხარ???
თუ კიდევ ერთხელ შეგახსენო რომ გორი ქალაქია და არა გორი...
რა მოგდის ვერ ეგუები ფესვებს???
მერე მოიჭერი... სანამ მოგჭრიან როგორც იმ სამშაბათ დღეს.
ფესვები ჩვენით იკვებებიან...
როგორც მრღნელები ჩვენი გონების,
პატარა უჯრედების ლაკონურობით...
და მაინც დაგავიწყდა რომ პატრიოტი ხარ???
თუ უკვე გესმის ზარების როკვა საპატარძლო ბორდელში...
ახლა ვხვდები რომ დაინახე...
მჯერა რომ დაინახე საკუთარი მე მეორე პირში...
თუ ესეც მომეჩვენა???
შენ ხომ სულ ასე ამბობ...
ჩაკბიჩე დედამიწა...
თუმცა შენი გჯერა...
ალბათ მეც...
მაგრამ არა იმის რომ გაიზარდე...
შენვის ხომ ახსნა თამაშია საკუთარ შენთან, მარადიულ შენთან...
აი გხედავ გარბიხარ უკანმოუხედავი გადაგვარებული რელსებისაკენ...
იცი, აქ მატარებელი არ დადის...მაგიტომაცაა რელსები დაგებული...
შენნაირებს რომ ჯეროდეთ...
დაიჯერე, დაიჯერე... იქნებ მართლაც და არაფერ შუაშია მატარებელი...
უბრალოდ ჩვენ გვძინავს...
(ნაწილი II)
ოდესმე მოაღწევს???
თუ ისევ ძველებურად წავა ჯერ არ მოსული???
ფუ ამის დედაც... სადაც ბულვარია იქ სამალავია კოსმიური ბურჟუების...
ახლებური წყვეტა შთაგვაგონებს სამმაგ ფიესტას...
რატომაც არა?! ეს ხომ გაგრძელება არ არის...
შეხედე ამ ახალ შედევრს...
მართლაც უნიკალურია არა???
მედალი რომელსაც მხოლოდ ერთი მხარე აქვს...
გამიზნულად დაკარგვა საკუთარი მხარე ქვეცნობიერში...
სამომავლო ზრუნვის კიდევ ერთი გამორეცხილი კრედო...
საუკუნეები მთავრდება...
უკვე 21-ია...მე კი სულ 20 თითი მაქვს...
თუმცა შეიძლება დავუშვათ რომ 21...
კარგი ერთ საუკუნეს კიდევ გადავიტან მაგრამ მერე???
როგორ გამოვიგონო სახაზავი???
როგორ შევქმნა ილუზია საცალო ვაჭრობის???
ან საყოფაცხოვრებო პორნოგრაფიის???
საიდან დავინახო ღმერთის მკრთალი სახე მოპირკეთებულ სლოგანებზე???
ან როგორ მივცე ჩემს სახეს ადამიანის ფორმა???
როგორ გაჩვენო, რომ ყველაფრისთვის ბრძოლა ორმაგი მარცხია???
მარცხი საკუთარ თავთან...
საკუთარ 21 თითთან და საკუთარ მეათე გრძნობასთან???
როგორც ჩანს შენი მგრძნობელობა შეზღუდულია...
შეზღუდულია მხედველობა, სმენა,
სხეული ცარიელია, იმდენად ცარიელი, რომ მასში შენი ადგილი აღარ არის...
თუმცა დაივიწყე...
მე ხომ ვიცი.უბრალოდ შენ გძინავს...
(ნაწილი III)
ნაწილაკები იფანტებიან...
ფილტვები სუნთქვით რითმებს არღვევენ...
ისევე როგორც ყნოსვებს და მერიდიანებს პარაბოლისას...
საერთო ენა ფორმას იღებს...
ალმასი და ქვა ერთია, ფასი კი სხვადასხვა...
იკვებებიან განავლით... წარმავლობით...
ისევე როგორც ჩემი უსულო სხეულით...
რა მოგდის მეუფევ???
რაღაც გული შეგიღონდა???
მართლა ვეღარ გცნობ...
საერთოდ ვერ შეგამჩნიე...
არ მეგონა თუ ისევ მოხვიდოდი...
ნუთუ მართლა ვერ მიცანი???
გეკითხები, თუმცა ისედაც ვიცი რომ შენ წარსულებს ვერ იხსენებ...
მე უკვე წარსული ვარ...
შენი წარსული...ყოველთვის გამჩნევ,
თან უცხო მზერით...
შენში რაღაც არის...
თუმცა უკვე არ მახსოვს რატომ გითხარი ეს...
გამჩნევ რომ გიჭირს საკუთარ თავზე წარშულში ლაპარაკი...
კაი დაიკიდე...
ნურაფერს დამპირდები...
მაინც ყველაფერი დაგავიწყდება...
და ჩემი ძილიც ძალიან ადრეა...
თუმცა უკვე ძალიან გვიანია...
გვიანია ამ ყველაფრის შეცვლაც...
ეს უკვე წარსულია...
გადახსნილ ხორხში გაჩხერილი...
მეუფე მოკვდა...
ძმა ძმის წილ...
(ნაწილი IV, რომელსაც შეიძლება ნაწილი არც ეწოდოს)
სანამ თვალის რკალები გაეყრებიან ერთმანეთს.
და სანამ ყველაფერი გახდება მომავლის ნაშთი...
ჩვენ დავივიწყებთ ყველაფერს,
რაც ოდესმე გვინახავს,
და რისიც ისედაც არასდროს გვჯეროდა...
აქ არ დარჩება დრო, რომელიც დასრულებას გადაურჩა...
აქ არ დარჩება საუკუნეთა მარშები ღვთიურ კარნავალზე...
აქ არ დაგვავიწყდება ჩვენი ფარული, უძრავი სილამაზე,
მომაკვდავი გალაქტიკების...
და რა ცუდია რომ აქ ასე ხდება,
და რა ცუდია რომ მე თქვენთან არ ვარ...
და რა ცუდია რომ ყველაფერი რაც არ მახსოვს, უკვე მოხდა,
და რა კარგია რომ მეძინა, სანამ ტყე აქაც ფოთოლს გამოისხამდა,
და ვერ გამოიღებდა სანატრელ თესლს...
მოძრავ საავადმყოფოებში, მიწის ბგერები უნაყოფოდ იკბინებიან,
და მთვრალი ოცნება, უკვე აღარ არის ოცნება... რომელიც იყო...
და რომელიც აწ ოცდამეერთედ დაგვათენდა,
გარდაცვლილი მარადისობის მზიან და სევდიან გზატკეცილზე...
კარიდან უჩუმრად გამოდის ღამე.
ესუბრება დილას, როგორც ქალს...
ერთჯერადი მოხმარების საგნები სანაგვე ურნებს ყნოსავენ.
ჯერ არ გათენებულა...
და შენ რა გსურს ასეთ დროს???
შეუქცევადი მოლოდინი?!
თუ უნუგეშო ტკბობა არაპროგნოზირებადი შიზოფრენიით...
თუ გაურეცხავი საცვლების გამოფენა ჟანგბადის სამალავებით...
ნუთუ დაგავიწყდა ვისი გორისა ხარ???
თუ კიდევ ერთხელ შეგახსენო რომ გორი ქალაქია და არა გორი...
რა მოგდის ვერ ეგუები ფესვებს???
მერე მოიჭერი... სანამ მოგჭრიან როგორც იმ სამშაბათ დღეს.
ფესვები ჩვენით იკვებებიან...
როგორც მრღნელები ჩვენი გონების,
პატარა უჯრედების ლაკონურობით...
და მაინც დაგავიწყდა რომ პატრიოტი ხარ???
თუ უკვე გესმის ზარების როკვა საპატარძლო ბორდელში...
ახლა ვხვდები რომ დაინახე...
მჯერა რომ დაინახე საკუთარი მე მეორე პირში...
თუ ესეც მომეჩვენა???
შენ ხომ სულ ასე ამბობ...
ჩაკბიჩე დედამიწა...
თუმცა შენი გჯერა...
ალბათ მეც...
მაგრამ არა იმის რომ გაიზარდე...
შენვის ხომ ახსნა თამაშია საკუთარ შენთან, მარადიულ შენთან...
აი გხედავ გარბიხარ უკანმოუხედავი გადაგვარებული რელსებისაკენ...
იცი, აქ მატარებელი არ დადის...მაგიტომაცაა რელსები დაგებული...
შენნაირებს რომ ჯეროდეთ...
დაიჯერე, დაიჯერე... იქნებ მართლაც და არაფერ შუაშია მატარებელი...
უბრალოდ ჩვენ გვძინავს...
(ნაწილი II)
ოდესმე მოაღწევს???
თუ ისევ ძველებურად წავა ჯერ არ მოსული???
ფუ ამის დედაც... სადაც ბულვარია იქ სამალავია კოსმიური ბურჟუების...
ახლებური წყვეტა შთაგვაგონებს სამმაგ ფიესტას...
რატომაც არა?! ეს ხომ გაგრძელება არ არის...
შეხედე ამ ახალ შედევრს...
მართლაც უნიკალურია არა???
მედალი რომელსაც მხოლოდ ერთი მხარე აქვს...
გამიზნულად დაკარგვა საკუთარი მხარე ქვეცნობიერში...
სამომავლო ზრუნვის კიდევ ერთი გამორეცხილი კრედო...
საუკუნეები მთავრდება...
უკვე 21-ია...მე კი სულ 20 თითი მაქვს...
თუმცა შეიძლება დავუშვათ რომ 21...
კარგი ერთ საუკუნეს კიდევ გადავიტან მაგრამ მერე???
როგორ გამოვიგონო სახაზავი???
როგორ შევქმნა ილუზია საცალო ვაჭრობის???
ან საყოფაცხოვრებო პორნოგრაფიის???
საიდან დავინახო ღმერთის მკრთალი სახე მოპირკეთებულ სლოგანებზე???
ან როგორ მივცე ჩემს სახეს ადამიანის ფორმა???
როგორ გაჩვენო, რომ ყველაფრისთვის ბრძოლა ორმაგი მარცხია???
მარცხი საკუთარ თავთან...
საკუთარ 21 თითთან და საკუთარ მეათე გრძნობასთან???
როგორც ჩანს შენი მგრძნობელობა შეზღუდულია...
შეზღუდულია მხედველობა, სმენა,
სხეული ცარიელია, იმდენად ცარიელი, რომ მასში შენი ადგილი აღარ არის...
თუმცა დაივიწყე...
მე ხომ ვიცი.უბრალოდ შენ გძინავს...
(ნაწილი III)
ნაწილაკები იფანტებიან...
ფილტვები სუნთქვით რითმებს არღვევენ...
ისევე როგორც ყნოსვებს და მერიდიანებს პარაბოლისას...
საერთო ენა ფორმას იღებს...
ალმასი და ქვა ერთია, ფასი კი სხვადასხვა...
იკვებებიან განავლით... წარმავლობით...
ისევე როგორც ჩემი უსულო სხეულით...
რა მოგდის მეუფევ???
რაღაც გული შეგიღონდა???
მართლა ვეღარ გცნობ...
საერთოდ ვერ შეგამჩნიე...
არ მეგონა თუ ისევ მოხვიდოდი...
ნუთუ მართლა ვერ მიცანი???
გეკითხები, თუმცა ისედაც ვიცი რომ შენ წარსულებს ვერ იხსენებ...
მე უკვე წარსული ვარ...
შენი წარსული...ყოველთვის გამჩნევ,
თან უცხო მზერით...
შენში რაღაც არის...
თუმცა უკვე არ მახსოვს რატომ გითხარი ეს...
გამჩნევ რომ გიჭირს საკუთარ თავზე წარშულში ლაპარაკი...
კაი დაიკიდე...
ნურაფერს დამპირდები...
მაინც ყველაფერი დაგავიწყდება...
და ჩემი ძილიც ძალიან ადრეა...
თუმცა უკვე ძალიან გვიანია...
გვიანია ამ ყველაფრის შეცვლაც...
ეს უკვე წარსულია...
გადახსნილ ხორხში გაჩხერილი...
მეუფე მოკვდა...
ძმა ძმის წილ...
(ნაწილი IV, რომელსაც შეიძლება ნაწილი არც ეწოდოს)
სანამ თვალის რკალები გაეყრებიან ერთმანეთს.
და სანამ ყველაფერი გახდება მომავლის ნაშთი...
ჩვენ დავივიწყებთ ყველაფერს,
რაც ოდესმე გვინახავს,
და რისიც ისედაც არასდროს გვჯეროდა...
აქ არ დარჩება დრო, რომელიც დასრულებას გადაურჩა...
აქ არ დარჩება საუკუნეთა მარშები ღვთიურ კარნავალზე...
აქ არ დაგვავიწყდება ჩვენი ფარული, უძრავი სილამაზე,
მომაკვდავი გალაქტიკების...
და რა ცუდია რომ აქ ასე ხდება,
და რა ცუდია რომ მე თქვენთან არ ვარ...
და რა ცუდია რომ ყველაფერი რაც არ მახსოვს, უკვე მოხდა,
და რა კარგია რომ მეძინა, სანამ ტყე აქაც ფოთოლს გამოისხამდა,
და ვერ გამოიღებდა სანატრელ თესლს...
მოძრავ საავადმყოფოებში, მიწის ბგერები უნაყოფოდ იკბინებიან,
და მთვრალი ოცნება, უკვე აღარ არის ოცნება... რომელიც იყო...
და რომელიც აწ ოცდამეერთედ დაგვათენდა,
გარდაცვლილი მარადისობის მზიან და სევდიან გზატკეცილზე...
****(NO ჰაიკუ)
შენი მსუბუქი სხეული ებრძვის ჩვეულ ფორმებს.
გადავარცხნილი ფრთები წარმოსახვების მსხვერპლია.
გადავარცხნილი ფრთები წარმოსახვების მსხვერპლია.
ირმა და ომარი
მაშინ როცა მამა იძინებს შვილი ტირილს იწყებს...
და დღეს გაუმართლა მის დედას...
რომ ის უკვე აღარ არის აქ...
და სიყვარული თვლემს,
და მამა ეფერება...
გაიხსენეთ რაზე მოთქვამდა ბლოკი.
როცა აჭამეს შპროტი...
და ჩვენი გენიალური სევდა ინდივიდუალურია...
და ის ზედმეტად ინდივიდუალურია...
და დამღუპველად ინდივიდუალურია...
და ჩვენ შეგჭამთ შენ...
და როცა ფერთა უსაზღვრო სიფერადე ერთ სამოსს მოიხურავს???
იკითხა მან... და სიფერადე ისევ შეიცვალა...
შემოდი მშვენიერო,
ოღონდ ფრთხილად მამა არ გამიღვიძო..
მოეფერე საკუთარ გვერდში მდგომს...
ისე რომ სახელიც არ კითხო...
და გაახილე თვალნი შენნი,
როცა გრძნობ რომ საკმაოზე მეტი შუქი დაკარგე...
და უამრავი სიმარტივე გაანადგურე...
და უბრალოდ დახატე მოლეკულა,
შენი შავ თეთრი სიზმრის...
და დაიჯერე, რომ მასზე მარტივიც არსებობს რაღაც...
და თუმცა ეს ყველაფერი ბოდვაა, ძილის წინ...
შენ მაინც ახელ თვალს...
ეს იყო სიზმრად...
მოლეკულები არ არსებობენ...
და დღეს გაუმართლა მის დედას...
რომ ის უკვე აღარ არის აქ...
და სიყვარული თვლემს,
და მამა ეფერება...
გაიხსენეთ რაზე მოთქვამდა ბლოკი.
როცა აჭამეს შპროტი...
და ჩვენი გენიალური სევდა ინდივიდუალურია...
და ის ზედმეტად ინდივიდუალურია...
და დამღუპველად ინდივიდუალურია...
და ჩვენ შეგჭამთ შენ...
და როცა ფერთა უსაზღვრო სიფერადე ერთ სამოსს მოიხურავს???
იკითხა მან... და სიფერადე ისევ შეიცვალა...
შემოდი მშვენიერო,
ოღონდ ფრთხილად მამა არ გამიღვიძო..
მოეფერე საკუთარ გვერდში მდგომს...
ისე რომ სახელიც არ კითხო...
და გაახილე თვალნი შენნი,
როცა გრძნობ რომ საკმაოზე მეტი შუქი დაკარგე...
და უამრავი სიმარტივე გაანადგურე...
და უბრალოდ დახატე მოლეკულა,
შენი შავ თეთრი სიზმრის...
და დაიჯერე, რომ მასზე მარტივიც არსებობს რაღაც...
და თუმცა ეს ყველაფერი ბოდვაა, ძილის წინ...
შენ მაინც ახელ თვალს...
ეს იყო სიზმრად...
მოლეკულები არ არსებობენ...
დამატება, უკვე გვიან
სიძულვილამდე ჯერ შორია.
თუმცა ჩვენ ვთამაშობთ,
მაშინ როცა გვძინავს.
და მაშინ როცა ვუყურებთ
ერთმანეთის მღვრიე თვალებს.
როცა ერთმანეთის სიახლოვე
გვაიძულებს წასვლას.
წასვლას სხეულს იქეთ.
წასვლას სამყაროს იქეთ.
წასვლას იქეთ.
ისახება ჩვენი შტრიხები.
მოწამლული ერთფეროვნებით,
დავიწყებით, მანკიერი გრძნობით.
ჩვენ შევსვით ერთმანეთის სიშორე.
ჩვენ შევსვით შიშით და სიძულვილით სავსე პოლუსები.
და მერამდენედ დავასრულეთ გაუგებრობით.
თუმცა ჩვენ ვთამაშობთ,
მაშინ როცა გვძინავს.
და მაშინ როცა ვუყურებთ
ერთმანეთის მღვრიე თვალებს.
როცა ერთმანეთის სიახლოვე
გვაიძულებს წასვლას.
წასვლას სხეულს იქეთ.
წასვლას სამყაროს იქეთ.
წასვლას იქეთ.
ისახება ჩვენი შტრიხები.
მოწამლული ერთფეროვნებით,
დავიწყებით, მანკიერი გრძნობით.
ჩვენ შევსვით ერთმანეთის სიშორე.
ჩვენ შევსვით შიშით და სიძულვილით სავსე პოლუსები.
და მერამდენედ დავასრულეთ გაუგებრობით.
კელის ზღაპარი
ფართო სახეები დაემალებიან მოგონებებს და მოისვრიან წამებს.
და შენ შეგრცხვება ჩემი, რადგან ჩვენ დავემსგავსებით ერთმანეთს.
მერინდელი გონება გადაწვავს ჩვენს წარსულს და შეაგინებს ჩვილ ბავშვებს კოკა-კოლით.
მოფრინდებიამ თეთრი კატები და გვამცნობენ სალაროს წიგნაკის გაუქმებას სამუდამოდ.
და გაივლიან მატარებლები.
და მოიტყვნებიან ქალიშვილები და ყველა. . .
ასე თუ ისე.
დაბერდებიან არარსებული ემბრიონები.
და ყველაფერი დაივიწყებს კვნესას.
დაიწყებს ლოდინს.და არ გაიყოფს ლოგინს.
და არ გაანათხოვრებს ტვინს.
და ვერ მოიპოვებს ვანილს.
და ყველაფერი გადაშლის შენს სახელს,
და შენი სახელი გადაწონის გვარს,
და შენი სახება დამდევს თან, და. . .
ჩუმად გამოვედი უსახური სარკიდან.
მე ჩუმად ვარ...
ჩემიც არ მესმის ძმაო,
და მომეც მარილი ჩემი.
და მესვრიან ყვავილებს მდუმარე ლაზიერები.
და ძინავს ღამეს როგორც მე მეფურ ძილით.
და ყველაფერი გადაედოთ ამ ზეებს და ხეებს.
სახლებს და მანქანებს, და შენ...
ყველაფერი გამწვანდა და გაერთიანდა.
შემოევლო ახალი ოდეონები მთვარიან კარუსელებს.
მოიხედეს ჩემსკენ და შეცვალეს დედამიწა.
ჩრდილოეთი აღმოსავლეთით მოაქციეს და სამხრეთი ჩრდილოეთით.
და ყველაფერი უკუღმა მოხდა,
და ყველამ საკუთარი თავი გაჟიმა,
და ყველაფერი მოულოდნელად დაინახა.
და ანტარქტიდა გადნა და აფრიკა გაიყინა.
მე კი გავიხედე მწვანე სხეულიდან.ისინი გავიხსენე ვინც იქ არ მინახავს.
ყველა გავიხსენე.
მოვეფარე მოსაფსამად ხეს.
და არ მინახავს ძაღლი სხვისი.
და დაიძინა დღემ ლოთური ძილით.
შენ კი ღიმილით მაწვდი კითხვას:_’’დილა მშვიდობისა!..’’
P.S. და ასე გასრულდა დილა როცა კელიმ ბოლოჯერ შეხედა ვარსკვლავს...
და შენ შეგრცხვება ჩემი, რადგან ჩვენ დავემსგავსებით ერთმანეთს.
მერინდელი გონება გადაწვავს ჩვენს წარსულს და შეაგინებს ჩვილ ბავშვებს კოკა-კოლით.
მოფრინდებიამ თეთრი კატები და გვამცნობენ სალაროს წიგნაკის გაუქმებას სამუდამოდ.
და გაივლიან მატარებლები.
და მოიტყვნებიან ქალიშვილები და ყველა. . .
ასე თუ ისე.
დაბერდებიან არარსებული ემბრიონები.
და ყველაფერი დაივიწყებს კვნესას.
დაიწყებს ლოდინს.და არ გაიყოფს ლოგინს.
და არ გაანათხოვრებს ტვინს.
და ვერ მოიპოვებს ვანილს.
და ყველაფერი გადაშლის შენს სახელს,
და შენი სახელი გადაწონის გვარს,
და შენი სახება დამდევს თან, და. . .
ჩუმად გამოვედი უსახური სარკიდან.
მე ჩუმად ვარ...
ჩემიც არ მესმის ძმაო,
და მომეც მარილი ჩემი.
და მესვრიან ყვავილებს მდუმარე ლაზიერები.
და ძინავს ღამეს როგორც მე მეფურ ძილით.
და ყველაფერი გადაედოთ ამ ზეებს და ხეებს.
სახლებს და მანქანებს, და შენ...
ყველაფერი გამწვანდა და გაერთიანდა.
შემოევლო ახალი ოდეონები მთვარიან კარუსელებს.
მოიხედეს ჩემსკენ და შეცვალეს დედამიწა.
ჩრდილოეთი აღმოსავლეთით მოაქციეს და სამხრეთი ჩრდილოეთით.
და ყველაფერი უკუღმა მოხდა,
და ყველამ საკუთარი თავი გაჟიმა,
და ყველაფერი მოულოდნელად დაინახა.
და ანტარქტიდა გადნა და აფრიკა გაიყინა.
მე კი გავიხედე მწვანე სხეულიდან.ისინი გავიხსენე ვინც იქ არ მინახავს.
ყველა გავიხსენე.
მოვეფარე მოსაფსამად ხეს.
და არ მინახავს ძაღლი სხვისი.
და დაიძინა დღემ ლოთური ძილით.
შენ კი ღიმილით მაწვდი კითხვას:_’’დილა მშვიდობისა!..’’
P.S. და ასე გასრულდა დილა როცა კელიმ ბოლოჯერ შეხედა ვარსკვლავს...
ჩემი ყლეები
ჩემი ყლეები მომავლიდან მოვიდნენ,
ჩემი ყლეები მატრიარქატის უკანასკნელი სიმბოლოებია,
ჩემი ყლეები ფრიადოსანი სტუდენტებია იდეალური ვარცხნილობებით,
ჩემი ყლეები სასულე ინსტრუმენტზე უკრავენ,
ჩემი ყლეები მიმართვის დაუოკებელი ფორმებია,
ჩემი ყლეები მიზიდულობის გმირებია,
ჩემი ყლეები პიგმალიონის ექსტრემალური სალოცავებია,
ჩემი ყლეები მირთმეული საკვებია,
ჩემი ყლეები გუგებზე შედედებული თაობაა,
ჩემი ყლეები მძინარე მზეთუნახავებია უმწიკლო ზეწრების,
ჩემი ყლები სამოციქულო თავყრილობებია,
ჩემი ყლეები ჩვენი ულვაშივით წმინდა ელემენტებია,
ჩემი ყლეები მიმართებითი ნაცვალსახელებია,
ჩემი ყლეები წითელი პოლიგონის დროშებია,
ჩემი ყლეები ვერტმფრენის ძრავებია, ჩემი ყლეები ტურბულენტური ნეოსტიგმატებია,
ჩემი ყლეები უმისამართო მგზავრებია,
ჩემი ყლეები კლდევამოსილი პაციენტებია,
ჩემი ყლეები ფშავ-ხევსურეთის სალი კლდეებია,
ჩემი ყლეები სტუდენტური სესხებია,
ჩემი ყლეები მენსტრუალური კოეფიციენტებია,
ჩემი ყლეები ვირტუალური დირიჟორებია,
ჩემი ყლეები მარადმწვანე მემარჯვენებია,
ჩემი ყლეები ფსიქოკინეზის უნებლიე გამოვლინებებია.
ჩემი ყლეები სილიკონის მედროშე დილერებია,
ჩემი ყლეები დავიწყებული მისიონერი ტაქსისტებია...
და ბოლოს როცა ამათგან მხოლოდ მინიატურული სიფხიზლე რჩება,
ჩემი ყლეები მოთენთილ ვაგინალურ გზებში მიიკვლევენ გზას...
პოლიეთილენის ქალწულობა შედგა...
ეპისტოლე სამ ნაწილად
(ნაწილიI)
გამოფხიზლდით, დისკუსია ესთეტიზმზე მორჩა.
თქვა და გაჩუმდა.
ჩვენ მაინც ვაგრძელებთ ბრძოლას.
ბრძოლას სამყაროს გადასარჩენად.
ბრძოლა ჩვენი რეაქციაა.
თქვენი პრიორიტეტების მარცხი.
თქვენ ეძებთ სიღრმეებს,
ჩვენ ვეძებთ ერთმანეთს...
თქვენ აშენებთ დემოკრატიას,
ჩვენ კი ვიცვამთ ამოკაწრულ სხეულებს.
მორალი თქვენი კონცეფციაა,
თავისუფალი აზროვნება კი ჩვენი ყოველდღიურობაა.
და მაინც რა განსხვავებაა ჩვენში.
ჩვენ ორივენი ვსვამთ ერთმანეთს ყოველ დილით,
თუმცა არც კი გვახსოვს
რომ უკვე დიდი ხანია ვეღარ ვცნობთ ერთმანეთს.
შეიძლება ძალიან დიდია ჩვენთვის ერთმანეთი,
იმდენად დიდი რომ მეხსიერება ვერ უმკლავდება.
და ჩვენ მოგვწონს ეს...
ძირს სახეები,
ძირს კონფორმისტები,
და ძირს პრიორიტეტები.
ემოციებს სახელი არა აქვთ.
ისევე როგორც ადამიანებს,
ისინი ვიღაც უცხოებმა გამოიგონეს.
ჩვენი ემოციები ინდივიდუალურია...
ჩვენ არ ვგავართ ერთმანეთს,
მიუხედავად ჩვენი სიმრავლისა...
ჩვენ ვკარგავთ და ვპულობთ.
თქვენ კი მხოლოდ პოულობთ.
ამიტომაც არ იცით რა არის დაგარგვა.
ამიტომაც თქვენთვის უცხოა ჩვენი სითბო,
ჩვენი სიყვარული, ჩვენი სიახლოვე...
ჩვენ არ ვწერთ მორალს... ჩვენ მას ვანადგურებთ...
ჩვენ ვართ საკუთარი თავის მგოსნები და სკულპტორები.
და ჩვენ მართლაც ერთ ადგილზე გვკიდია ბევრი რამ.
ჩვენთვის სიცოცხლე ძილია,
სიკვდილი გამოღვიძება...
დღეს ისევ ბევრი დაიღუპება,
მაგისტრალების გადაკვეთისას,
კულუარული გამოსვლებისას,
შემოქმედებისას. ჭამისას,
სექსისას,
გაჩხერისას,
მელანქოლიისას...
გამოღვიძებას გილოცავთ ძმებო,
კეთილი იყოს თქვენი წასვლა...
გელოდით...
(ნაწილი II)
ძალიან ცივა შენს სხეულში.
ველოდები როდის გამოვალ.
მცივა შენში. მცივა და ვგრძნობ,
რომ ზედმეტად მოგაბეზრე თავი..
სახეები,
ნიღბები,
ნაღმები,
ნომრებით.
შენშია.
შენშია სურვილი.
შენშია სიცივე და შიში.
მე კი გესაუბრები.
შემეძლოს მაინც რამის შეცვლა,
მით უმეტეს შენი.
ან როგორ უნდა შეგცვალო,
როცა შენი ღიმილი მხოლოდ მიზეზთა გახმოვანებაა,
მამოძრავებელი ქსოვილებით.
როცა შენი ტირილი მოვალეობად იქცა,
და როცა შენი საშო ქორწინების მსხვერპლად ყოფნას ითხოვს.
მე ჯერ არ ვარ.
შეიძლება არც ვიყო.
და ამიტომაც ალბათ ვერ გეკითხები.
თუ რაში გჭირგება ამდენი მიზეზი?
რაში გჭირდება ამდენი გამართლება?
რაში გჭირდება ამდენი სუიციდი,
როცა ვერ ხედავ თუ როგორ გამოიფიტე ამდენი მოჩვენებებით.
და არა წარმოსახვებით.
დაელოდები?
იქნებ და მართლა მოვიდეს ვინმე
რომელიც ჩემზე უკეთ მოგატყუებს.
იქნებ და მართლაც მოვიდეს სიზმარი,
რომელიც დაგაძინებს...
იქნებ და მართლა მიხვიდე იქ
სადაც არავინ გელის.
და გაგიმართლოს.
გაიგო ის რაც არასდროს გაინტერესებდა.
ეს შენ ხარ.
მაშინ სხვაგვარად გეტყვი.
დაივიწყე რომ შენში ვარ.
დაივიწყე რომ მცივა.
დაივიწყე რომ ვერ დავიბადე...
უბრალოდ დაივიწყე...
დაივიწყე შენი ჩანასახები,
შენი ჩანასახები.
დაივიწყე რომ ვარსებობდი...
დაივიწყე რომ გცივა,
დაივიწყე რომ ხარ,
და მიხვედი იქ სადაც სულაც არ გინდოდა მისვლა.
როცა გათავისუფლდები დამირეკე,
იქნებ დაბადება მოვასწრო.
(ნაწილი III)
რატომ აკეთებ ასე გრძელებს?
აგრძელებს, აგრძელებს...
სანთელი ანათებს,
ყლე კი დგას.
კულტურის შეხსენების თვალსაზრისით.
გამოფხიზლდით, დისკუსია ესთეტიზმზე მორჩა.
თქვა და გაჩუმდა.
ჩვენ მაინც ვაგრძელებთ ბრძოლას.
ბრძოლას სამყაროს გადასარჩენად.
ბრძოლა ჩვენი რეაქციაა.
თქვენი პრიორიტეტების მარცხი.
თქვენ ეძებთ სიღრმეებს,
ჩვენ ვეძებთ ერთმანეთს...
თქვენ აშენებთ დემოკრატიას,
ჩვენ კი ვიცვამთ ამოკაწრულ სხეულებს.
მორალი თქვენი კონცეფციაა,
თავისუფალი აზროვნება კი ჩვენი ყოველდღიურობაა.
და მაინც რა განსხვავებაა ჩვენში.
ჩვენ ორივენი ვსვამთ ერთმანეთს ყოველ დილით,
თუმცა არც კი გვახსოვს
რომ უკვე დიდი ხანია ვეღარ ვცნობთ ერთმანეთს.
შეიძლება ძალიან დიდია ჩვენთვის ერთმანეთი,
იმდენად დიდი რომ მეხსიერება ვერ უმკლავდება.
და ჩვენ მოგვწონს ეს...
ძირს სახეები,
ძირს კონფორმისტები,
და ძირს პრიორიტეტები.
ემოციებს სახელი არა აქვთ.
ისევე როგორც ადამიანებს,
ისინი ვიღაც უცხოებმა გამოიგონეს.
ჩვენი ემოციები ინდივიდუალურია...
ჩვენ არ ვგავართ ერთმანეთს,
მიუხედავად ჩვენი სიმრავლისა...
ჩვენ ვკარგავთ და ვპულობთ.
თქვენ კი მხოლოდ პოულობთ.
ამიტომაც არ იცით რა არის დაგარგვა.
ამიტომაც თქვენთვის უცხოა ჩვენი სითბო,
ჩვენი სიყვარული, ჩვენი სიახლოვე...
ჩვენ არ ვწერთ მორალს... ჩვენ მას ვანადგურებთ...
ჩვენ ვართ საკუთარი თავის მგოსნები და სკულპტორები.
და ჩვენ მართლაც ერთ ადგილზე გვკიდია ბევრი რამ.
ჩვენთვის სიცოცხლე ძილია,
სიკვდილი გამოღვიძება...
დღეს ისევ ბევრი დაიღუპება,
მაგისტრალების გადაკვეთისას,
კულუარული გამოსვლებისას,
შემოქმედებისას. ჭამისას,
სექსისას,
გაჩხერისას,
მელანქოლიისას...
გამოღვიძებას გილოცავთ ძმებო,
კეთილი იყოს თქვენი წასვლა...
გელოდით...
(ნაწილი II)
ძალიან ცივა შენს სხეულში.
ველოდები როდის გამოვალ.
მცივა შენში. მცივა და ვგრძნობ,
რომ ზედმეტად მოგაბეზრე თავი..
სახეები,
ნიღბები,
ნაღმები,
ნომრებით.
შენშია.
შენშია სურვილი.
შენშია სიცივე და შიში.
მე კი გესაუბრები.
შემეძლოს მაინც რამის შეცვლა,
მით უმეტეს შენი.
ან როგორ უნდა შეგცვალო,
როცა შენი ღიმილი მხოლოდ მიზეზთა გახმოვანებაა,
მამოძრავებელი ქსოვილებით.
როცა შენი ტირილი მოვალეობად იქცა,
და როცა შენი საშო ქორწინების მსხვერპლად ყოფნას ითხოვს.
მე ჯერ არ ვარ.
შეიძლება არც ვიყო.
და ამიტომაც ალბათ ვერ გეკითხები.
თუ რაში გჭირგება ამდენი მიზეზი?
რაში გჭირდება ამდენი გამართლება?
რაში გჭირდება ამდენი სუიციდი,
როცა ვერ ხედავ თუ როგორ გამოიფიტე ამდენი მოჩვენებებით.
და არა წარმოსახვებით.
დაელოდები?
იქნებ და მართლა მოვიდეს ვინმე
რომელიც ჩემზე უკეთ მოგატყუებს.
იქნებ და მართლაც მოვიდეს სიზმარი,
რომელიც დაგაძინებს...
იქნებ და მართლა მიხვიდე იქ
სადაც არავინ გელის.
და გაგიმართლოს.
გაიგო ის რაც არასდროს გაინტერესებდა.
ეს შენ ხარ.
მაშინ სხვაგვარად გეტყვი.
დაივიწყე რომ შენში ვარ.
დაივიწყე რომ მცივა.
დაივიწყე რომ ვერ დავიბადე...
უბრალოდ დაივიწყე...
დაივიწყე შენი ჩანასახები,
შენი ჩანასახები.
დაივიწყე რომ ვარსებობდი...
დაივიწყე რომ გცივა,
დაივიწყე რომ ხარ,
და მიხვედი იქ სადაც სულაც არ გინდოდა მისვლა.
როცა გათავისუფლდები დამირეკე,
იქნებ დაბადება მოვასწრო.
(ნაწილი III)
რატომ აკეთებ ასე გრძელებს?
აგრძელებს, აგრძელებს...
სანთელი ანათებს,
ყლე კი დგას.
კულტურის შეხსენების თვალსაზრისით.
Подписаться на:
Сообщения (Atom)
.JPG)
